Αν πριν μερικά χρόνια έλεγες πως η Ευρώπη είναι γεμάτη με νεόπτωχους, θα σε κοιτούσαν καλά-καλά. Η Ευρώπη καλοπερνούσε, μέσα στην ψευδαίσθηση του υλικού παραδείσου, αν και πάντα υπήρχαν άστεγοι και φτωχοί. Η Ισπανική εφημερίδα El Paise γράφει, ότι η κάστα των νεόπτωχων ανερχόταν ως το 2009 στην Ευρώπη, σε 115 εκατομμύρια.

Δηλαδή σχεδόν όσο δύο μεγάλα κράτη. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν είναι πλέον οι “περιθωριακοί” που κάποιοι νόμιζαν, αλλά άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους, χωρίς να έχουν από κάτω τους το ασφαλές δίχτυ του κράτους πρόνοιας. Άνθρωποι θύματα του νεοφιλελεύθερου δολοφονικού και απάνθρωπου καθεστώτος που διαλύει τις ζωές μας, την ύπαρξή μας. Και αυτό το έγκλημα το βαφτίζουν γενικά και αόριστα “κρίση”, σαν να είναι μετεωρίτης από το διάστημα ή ουρανοκατέβατη επιδημία. Αποκρύπτοντας τους πραγματικούς ενόχους και τις πρακτικές τους αλλά και τους αποτρόπαιους σκοπούς τους.

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Οι εξουσίες διαλύουν την μεσαία τάξη. Δηλαδή το ανάχωμα κάθε κοινωνικής σύμβασης και ειρήνης. Το μεγαλύτερο κομμάτι των καταναλωτών και των εργαζομένων ουσιαστικά. Χαμηλόμισθοι, μακροχρόνια άνεργοι και άνθρωποι που λαμβάνουν σύνταξη των 500 ευρώ, μπορούν εύκολα να βρεθούν στον δρόμο, ειδικά όταν αυξάνεται το κόστος ζωής.

Η Ε.Ε. από την άλλη, ενημερώνει ότι το 2009, το 23% του πληθυσμού της Ευρώπης ήταν κοινωνικά αποκλεισμένο. Σήμερα, εκατόν πενήντα – σχεδόν – εκατομμύρια Ευρωπαίοι κινδυνεύουν να έχουν την ίδια μοίρα. Όταν χάνεις την δουλειά σου, έχεις χρέη από δάνεια και το αδηφάγο καθεστώς σου κλέβει και σου απομυζά όλες σου τις αποταμιεύσεις, είναι αδύνατον να ανταποκριθείς. Μάλιστα η Eurostat αναφέρει πως σε χώρες σαν την Βουλγαρία και την Ρουμανία, τα ποσοστά φτώχειας αγγίζουν το 50% του πληθυσμού!

Άσχετα με τι σχέδια είχε η Ε.Ε. για μείωση της φτώχειας, μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθι, αφού το σαρκοβόρο οικονομικό-πολιτικό μοντέλο που ακολουθείται μόνο σε αύξηση της δυστυχίας μπορεί να οδηγήσει. Όπου εφαρμόστηκε το πιο βάναυσο πρόγραμμα του ΔΝΤ, υπήρχε μόνο πόνος και καμένη γη. Η εικόνα ανθρώπων να τρέχουν στην Αθήνα να προμηθευτούν μεταχειρισμένα ρούχα και κουβέρτες ή τριάντα χιλιάδων  να κάνουν ουρά για δωρεάν καρότα και πατάτες, αν δεν κάνει κάτι μέσα σου να ζωντανέψει, να οργιστεί, τότε σύντομα όλοι θα επιβεβαιώσουμε τα δυσοίωνα στατιστικά.

cSc

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-Qw