Υποφέρω από χρόνια «δοσοφοβία». Αυτό το όνομα έδωσα στην ασθένειά μου μέχρι να αναλάβει η επιστήμη να επονομάσει την συγκεκριμένη ψυχική διαταραχή που μαστίζει τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια εμένα, την οικογένειά μου και, πλέον, εννέα στους δέκα Έλληνες.

Ποτέ η λέξη «δόση» δεν είχε θετική σημασία για μένα. Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου αγχωνόταν όταν ερχόταν ο καιρός που θα έπρεπε να πληρώσει την ‘επόμενη δόση’ στο φροντιστήριο. Στο φροντιστήριο, που οι γονείς όλων μας, στερήθηκαν τα πάντα για να μας στείλουν, με απώτερο σκοπό να περάσουμε στο Πανεπιστήμιο, τον θεσμό μέσω του οποίου θα εξασφαλίζαμε «ένα καλύτερο μέλλον».

Αργότερα, αφού ο πατέρας μου είχε είκοσι χρόνια την ίδια σακαράκα, αποφάσισε να αγοράσει ένα καινούριο αυτοκίνητο. Και να σου πάλι μπροστά μου η καταραμένη ‘επόμενη δόση’ που όταν ερχόταν η ημερομηνία που έκανε την εμφάνισή της, στο σπίτι επικρατούσε κατήφεια και προβληματισμός.

Και τελικά μπήκα στο Πανεπιστήμιο ως όφειλα (αφού πληρώθηκαν πολλές ‘επόμενες δόσεις΄ για το φροντιστήριο), σε άλλη πόλη όμως. Γεγονός το οποίο σήμαινε ότι θα έπρεπε να νοικιάσω ένα σπίτι και να το εξοπλίσω έστω με τα βασικά. Και οι ‘επόμενες δόσεις’ του ψυγείου, της ηλεκτρικής κουζίνας και του πλυντηρίου έσκασαν μύτη όλες παρέα σαν φιλενάδες και εγκαταστάθηκαν χασκογελώντας στο φοιτητικό σπίτι μου για πολύ-πολύ καιρό. Και δεν έλεγαν να ξεκουμπιστούν.

Δεν είναι τυχαίο που η ποσότητα ναρκωτικής ουσίας η οποία είναι αρκετή ώστε να κατευνάσει τα συμπτώματα στέρησης στα εξαρτημένα άτομα, ονομάζεται «δόση». Νομίζεις, ότι από την στιγμή που θυμάσαι τον εαυτό σου, παλεύεις με μία δόση όπως ο ναρκομανής. Θες να ζήσεις χωρίς αυτήν αλλά εκείνη δεν θα σε αφήσει. Θα έρχεται πάντα στη ζωή σου, με την πρώτη ευκαιρία, με την πρώτη σου μικρή επιθυμία ή ανάγκη. Είσαι καταδικασμένος να σέρνεις για πάντα μία «επόμενη δόση» πίσω σου.

Και ήρθε ο καιρός που πλήρωσα όλες τις «επόμενες δόσεις» μου και ξόρκισα όλους τους δαίμονες της πίστωσης στην ζωή μου. Η στιγμή που δεν υπήρχε καμία ΄επόμενη’ δόση να με περιμένει στην γωνία. Και πάνω που αισθάνθηκα την απόλυτη ανακούφιση και ευδαιμονία, πέτυχα τον Γιωργάκη να μου μιλάει σε γαλάζιο φόντο, κοιτώντας με με περίλυπο ύφος και ενώ θόλωνα ακούγοντάς τον, έβλεπα τις βαρκούλες στο background να κουνιούνται πέρα-δώθε χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ εάν φυσούσε τόσο πολύ ή απλά ζαλιζόμουν.

Και ο χειρότερος εφιάλτης μου ξαναγύρισε. Οι βαρκούλες του Γιωργάκη έφεραν την τρομοκρατία της ‘επόμενης δόσης’ στην ζωή μου και το “Kalo Kouragio”. Και αναρωτιέμαι, πόσο κουράγιο πια να βρω για να σκοτώσω αυτό το ζόμπι που με κατατρέχει; Τώρα περιμένω μονίμως μία ‘επόμενη δόση’ να έρθει κι εκείνη μου το παίζει δύσκολη και περιμένει όρκους και υποσχέσεις από μένα που γνωρίζει ότι δεν μπορώ να τηρήσω.

Έτσι λοιπόν, έχω διαγνωστεί με δοσοφοβία. Δεν ξέρω εάν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτήν την ασθένεια. Δεν ξέρω αν θα βρεθεί ποτέ το εμβόλιό της. Ξέρω όμως ότι δεν είμαι η μόνη. Εγώ βέβαια είμαι ελαφρά άρρωστη. Ξέρω ανθρώπους με δάνεια, απλήρωτους εργαζόμενους, άνεργους, που είναι στην εντατική και κανείς δεν ξέρει αν θα την γλιτώσουν. Η ασθένεια της δοσοφοβίας λαμβάνει διαστάσεις πανδημίας και θα μας αφανίσει όλους.

της Αγγελικής Γκάτζια

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-QJ