Turning Toward Solutions / Στροφή προς λύσεις [Ελληνικά, English]

Turning Toward Solutions

It’s time to occupy and reorganize production

First appeared in Dollars & Sense, February 2012

Since last September, the 99% have been wielding the weapon of criticism against the 1%. They are effective because they act in a new, collective, and organized way. Occupy Wall Street (OWS) and its many offshoots expose basic truths and demand basic changes. They struggle peacefully to reach, inform, and mobilize public opinion. They keep winning huge numbers of hearts and minds. In reaction, the U.S. 1% copied their counterparts in Tunisia, Egypt, Syria, and Bahrain. They limited media access needed by the movement to reach its growing audience. That failed. Their police intimidated, but that failed. Democratic Party operatives tried to convert Occupiers into Obama enthusiasts for the 2012 election. That failed, too.

Then, the 99%’s weapon of criticism suffered the counter-criticism of weapons. The 1%— frequent preachers of non-violence to others—resorted to coordinated police violence in cities across the country. As elsewhere, to cover up its failure to win hearts and minds, the U.S. government resorted to violence. Chickens raised abroad returned home to roost. Internet images flashed of New York Police Department machines and personnel bulldozing the free library in Zuccotti Park. Many recalled the famous 1930s photographs of police burning the books of those the Nazis feared or hated and therefore demonized.

New York’s newly renamed billionaire mayor—Mubarak Bloomberg— gave the order to “clear and clean” Zuccotti Park. Having presided over some of the world’s filthiest subway tunnels and stations, Bloomberg suddenly became obsessed with cleanliness. In New York, where income distribution is even more unequal than in the nation as a whole, the 1% mayor tried to silence OWS criticisms of that inequality and its capitalist roots. As OWS matures into a national movement, will that lead to renaming the President—as Mubarak Obama?

The conditions causing OWS include deepening economic inequality, the moneyed corruption of politics, and the collapsing fortunes and prospects of the mass of Americans. Neither Bloomberg nor Obama are changing them. The U.S. Census Bureau recalculated poverty last November (as requested and reported by the New York Times, November 19, 2011). The new calculation divided poverty into three types: “deep” (earning 50% or less of the official poverty level), “poor” (earning 50-100 % of the poverty level) and “near poor” (earning 100-150% of the poverty level). The new calculation took into account regional cost of living differences, government benefits (transfer payments) and income lost to taxation, health care and work expenses.

The Census Bureau’s conclusion: one-third of the United States was in or near poverty. Over 100 million of our fellow citizens live at poverty levels hard to imagine, let alone endure. What this capitalist system delivers contradicts most Americans’ notions of fairness, expectations of “middle-class” rewards for hard work, and hopes for their children. Business and political leaders had refused to see, debate, or change these conditions for decades. Most mainstream media and academics were similarly in denial. The system thus kept reproducing the causes of poverty (unemployment that precluded wage increases, “deficit reductions” that cut government transfer payments to the needy, foreclosures yielding more homeless people alongside more abandoned homes, etc.). The capitalist system became increasingly intolerable to increasing numbers of people. It produced a mass movement like OWS that shook and disrupted the national consensus on denial. Today, the criticism of weapons (police) risks losing to the weapon of criticism (OWS).

For the last half-century, it was taboo in the United States to criticize, debate, or propose changes to the economic system. We could question and alter our educational, transportation, health and other basic systems. However, Cold War anxieties and hysterical anti-communism dictated that the economic system be celebrated. Criticism of capitalism was branded as disloyalty to the United States. Journalists and academics followed the politicians in giving capitalism a free pass. Behind that celebratory veil, a protected capitalism performed ever more poorly for ever more people. As average real wages stopped rising since the 1970s, Americans borrowed more than they could sustain. As flat real wages and rising worker productivity made for huge profits, executives paid themselves astronomical salaries, stock options, and bonuses. Inequality has mushroomed since the 1970s and has contributed considerably to this crisis’s depth and duration.

American capitalists took full advantage of their exemption from basic criticism. They widened the distance between employers and employees to produce a new “Gilded Age” now targeted by the 99% vs.1% slogan. It is stunningly effective because it rings so true to most Americans.

The Occupy movement keeps developing and now turns increasingly toward finding solutions for the problems it exposed. One emerging perspective holds that the capitalist economic system itself is the problem and movement to another system is the solution. The goal is not to transition to traditional socialist alternatives (e.g., the old Soviet Union or modern China). Rather, these alternatives too seem flawed systems needing basic change.

The solution for them too is to reorganize production from the ground up. Wherever production of goods or services occurs, the workers there should collectively and democratically function as their own board of directors. An exploitative and conflicted capitalism (employer versus employee) should be abolished much as our ancestors abolished slavery (master versus slave) and feudalism (lord versus serf ). The solution is a system of workers’ self-directed enterprises—where those who do the work also design and direct it and distribute its fruits. The basic goal of democracy—that all those affected by any decision participate equally in making it—would finally arrive inside production itself. No longer would a tiny elite minority—major shareholders and the corporate boards of directors they choose — make all the basic decisions: what, how and where to produce and how to use the surpluses/profits. Instead, the workers themselves—in shared democratic partnership with the residential communities interdependent with their enterprises—would make all those decisions.

Only then could we avoid repeating capitalist cycles. Those begin when capital accumulation and competition generate a crisis. When sustained mass suffering follows, movements for reform arise and sometimes succeed. Capitalists use their profits to block reforms and, when unsuccessful, to undo the reforms. This sets the stage for the next period of accumulation and competition and the next crisis: the U.S. pattern since the 1929 crash.

To break such truly vicious cycles, we need now to transform capitalism by internally reorganizing enterprises. Then, those who most need and benefit from reforms would be the self-directed workers who dispose of as well as create the profits of enterprises. No separate class of employers will exist and use the profits to undo the reforms won by workers. Self-directing workers would pay taxes to a state only insofar as it secures those reforms. More basically, our best hope of ending history’s legacy of 99% against 1% lies in establishing new enterprises where democratically selfdirected workers would no longer distribute incomes in capitalism’s grotesquely unequal ways.

Workers’ self-directed enterprises are a solution to problems shared by both capitalism and socialism. Establishing workers’ self-directed enterprises moves further in the modern democratic movement beyond monarchies and autocracies. Democratizing production in this way can finally take political democracy beyond being merely an electoral ritual facilitating the same old rule by the 1% over the 99%.

by Richard Wolff

Στροφή προς λύσεις

Έφτασε η ώρα να καταλάβουμε και να αναδιοργανώσουμε την παραγωγή

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, το 99% κρατά στα χέρια του το όπλο της κριτικής και το στρέφει κατά του 1%. Είναι αποτελεσματικοί, επειδή ενεργούν με ένα νέο, συλλογικό και οργανωμένο τρόπο. Το Occupy Wall Street (OWS) και τα πολλά παρακλάδια του εκθέτουν βασικές αλήθειες και απαιτούν θεμελιώδεις αλλαγές. Αγωνίζονται ειρηνικά προκειμένου να προσεγγίσουν, να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν την κοινή γνώμη. Κερδίζουν συνεχώς τις καρδιές των ανθρώπων. Σε αντίδραση, το 1% των ΗΠΑ μιμήθηκε τους ομόλογούς του στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στη Συρία και στο Μπαχρέιν. Περιόρισε την πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης που χρειαζόταν το κίνημα προκειμένου να επικοινωνήσει με τους συνεχώς αυξανόμενους υποστηρικτές του. Απέτυχε. Η αστυνομικές του δυνάμεις εκφόβισαν, αλλά απέτυχαν. Οι υπάλληλοι του Δημοκρατικού Κόμματος προσπάθησαν να μετατρέψουν τους υποστηρικτές του Occupy σε υποστηρικτές του Ομπάμα για τις εκλογές του 2012. Απέτυχαν και σε αυτό.

Στη συνέχεια, το όπλο της κριτικής του 99% υπέστη την κριτική των όπλων. Το 1% — οι τακτικοί ιεροκήρυκες της μη-βίας στους άλλους — κατέφυγε στην συντονισμένη αστυνομική βία στις πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα. Όπως και αλλού, προκειμένου να καλύψει την αποτυχία της να κερδίσει τις καρδίες και τις γνώμες των ανθρώπων, η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατέφυγε στην βία. Οι αδικίες που διεπράχθησαν στο εξωτερικό, στρέφονται ενάντια σε αυτούς που τις διέπραξαν. Εικόνες που δείχνουν μηχανές και προσωπικό του Αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης να ισοπεδώνουν την ελεύθερη βιβλιοθήκη στο πάρκο Zuccotti έλαμψαν στο διαδίκτυο. Σε πολλούς υπενθύμισε τις περίφημες φωτογραφίες της δεκαετίας του 1930 με την αστυνομία να καίει τα βιβλία αυτά που και οι Ναζί φοβόντουσαν ή μισούσαν και ως εκ τούτου δαιμονοποιούσαν.

Ο δισεκατομμυριούχος και προσφάτως ανακηρυχθείς δήμαρχος της Νέας Υόρκης — ο Mubarak Bloomberg — έδωσε τη διαταγή για “καθαρισμό” του πάρκου Zuccotti. Αφού προήδρευσε σε μερικές από τις πιο βρώμικες σήραγγες μετρό και σταθμούς του κόσμου, ο Bloomberg ξαφνικά έπαθε έμμονη με την καθαριότητα. Στη Νέα Υόρκη, όπου η κατανομή του εισοδήματος είναι ακόμα περισσότερο πιο άνιση απ΄ όσο στο σύνολο του έθνους, ο δήμαρχος του 1% προσπάθησε να φιμώσει τις κριτικές του OWS για αυτή την ανισότητα και τις καπιταλιστικές ρίζες της. Όσο το OWS μεγαλώνει προς ένα εθνικό κίνημα, θα οδηγεί άραγε σε μετονομασία του Προέδρου — σε Mubarak Obama;

Οι συνθήκες που προκαλούν το OWS περιλαμβάνουν την εντεινόμενη οικονομική ανισότητα, την προκύπτουσα από το χρήμα διαφθορά της πολιτικής, και τις υπό κατάρρευση περιουσίες και προοπτικές των περισσότερων Αμερικανών. Ούτε ο Bloomberg ούτε ο Obama δεν τις αλλάζουν. Το γραφείο Απογραφών των ΗΠΑ υπολόγισε εκ νέου τα ποσοστά φτώχειας πέρυσι το Νοέμβριο (όπως ζητήθηκε και αναφέρθηκε από την New York Times, 19 Νοεμβρίου 2011). Ο νέος υπολογισμός χωρίζει την φτώχεια σε τρεις τύπους: τους “πολύ φτωχούς» (κερδίζουν 50% ή λιγότερο του επίσημου επιπέδου φτώχειας), τους “φτωχούς” (κερδίζουν 50-100% του επιπέδου της φτώχειας) και τους “σχεδόν φτωχούς” (κερδίζουν 100-150% του επιπέδου της φτώχειας). Ο νέος υπολογισμός έλαβε υπόψη του τις διαφορές στα περιφερειακά κόστη διαβίωσης, στα κυβερνητικά οφέλη (μεταβιβαστικές πληρωμές) και στην απώλεια εισοδήματος λόγω φορολόγησης, στην υγειονομική περίθαλψη και στα έξοδα εργασίας.

Το αποτέλεσμα του γραφείου Απογραφής είναι : το ένα τρίτο των Ηνωμένων Πολιτειών ζει στην φτώχεια ή είναι σχεδόν φτωχό. Πάνω από 100 εκατομμύρια συμπολίτες μας ζουν σε επίπεδα φτώχειας τα οποία είναι δύσκολο να τα φανταστούμε, πόσο μάλλον να τα αντέξουμε. Αυτό που προσφέρει το καπιταλιστικό σύστημα έρχεται σε αντίθεση με την αίσθηση που έχουν οι περισσότεροι Αμερικανοί για την δικαιοσύνη, για τις προσδοκίες αμοιβών ανταποκρινόμενων στην σκληρή δουλειά της μεσαίας τάξης, και των ελπίδων για τα παιδιά τους. Οι επιχειρηματικοί και πολιτικοί ηγέτες αρνούνταν για δεκαετίες να κατανοήσουν, να συζητήσουν δημόσια, ή να αλλάξουν αυτές τις συνθήκες. Τα περισσότερα από τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι ακαδημαϊκοί ήταν ομοίως στην άρνηση. Έτσι, το σύστημα εξακολουθούσε να αναπαράγει τις αιτίες της φτώχειας (ανεργία που παρακώλυε την αύξηση μισθών, “μειώσεις του ελλείμματος” που περιέκοπταν τις κυβερνητικές μεταβιβαστικές πληρωμές στους άπορους, κατασχέσεις που παράγουν, παράλληλα με τα ολοένα και περισσότερα εγκαταλελειμμένα σπίτια, και περισσότερους άστεγους κ.λπ.). Το καπιταλιστικό σύστημα γινόταν όλο και περισσότερο αφόρητο για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Παρήγαγε ένα μαζικό κίνημα όπως το OWS που κλόνισε και αναστάτωσε την εθνική συναίνεση αναφορικά με αυτή την άρνηση. Σήμερα, η κριτική των όπλων (αστυνομία) κινδυνεύει να χάσει από το όπλο της κριτικής (OWS).

Για το τελευταίο μισό του αιώνα, ήταν ταμπού στις Ηνωμένες Πολιτείες το να ασκήσουμε κριτική, να συζητήσουμε δημόσια, ή να προτείνουμε αλλαγές στο οικονομικό σύστημα. Μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε και να τροποποιήσουμε το εκπαιδευτικό, το μεταφορικό ,το υγείας και άλλα βασικά συστήματα. Εντούτοις, οι ψυχροπολεμικές ανησυχίες και ο υστερικός αντικομμουνισμός πρόσταζε την δοξολογία του οικονομικού συστήματος. Η κριτική του καπιταλισμού στιγματιζόταν ως έλλειψη αφοσίωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί ακολούθησαν τους πολιτικούς στην παροχή λευκής επιταγής στον καπιταλισμό. Πίσω από αυτό το εορταστικό πέπλο, ένας προστατευμένος καπιταλισμός λειτουργούσε όλο και πιο ανεπαρκώς για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Καθώς το επίπεδο των πραγματικών μισθών σταμάτησε να ανεβαίνει από την δεκαετία του 1970, οι Αμερικανοί δανείστηκαν περισσότερο απ΄οσο μπορούσαν να αντέξουν. Όσο οι σταθεροί μισθοί και η αυξανόμενη εργατική παραγωγικότητα δημιουργούσε τεράστια κέρδη, οι διευθυντές πληρώνονταν με αστρονομικές απολαβές, καρπώνονταν τις μετοχές των εργαζομένων (stock option), και έπαιρναν τεράστια μπόνους. Η ανισότητα έχει πολλαπλασιαστεί από την δεκαετία του 1970 και έχει συμβάλει σημαντικά στην επιδείνωση και στην διάρκεια της κρίσης.

Οι αμερικανοί καπιταλιστές εκμεταλλεύτηκαν πλήρως την εξαίρεσή τους από την βασική κριτική. Διεύρυναν την απόσταση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων για να παράγουν μια νέα «Χρυσή Εποχή» η οποία σηματοδοτείται τώρα από το σύνθημα «το 99% εναντίον του 1%». Είναι εκπληκτικά αποτελεσματικό επειδή στους περισσότερους Αμερικανούς ηχεί τόσο αληθινό.

Το κίνημα Occupy εξακολουθεί να αναπτύσσεται και τώρα στρέφεται όλο και περισσότερο προς την κατεύθυνση εύρεσης λύσεων για τα προβλήματα που το ίδιο ανέδειξε. Μία αναδυόμενη προοπτική υποστηρίζει ότι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα είναι το πρόβλημα και ότι η μετάβαση σε ένα άλλο σύστημα είναι η λύση. Στόχος δεν είναι η μετάβαση σε παραδοσιακές σοσιαλιστικές εναλλακτικές λύσεις (π.χ., την παλιά Σοβιετική Ένωση ή την σύγχρονη Κίνα). Μάλλον, και αυτές οι εναλλακτικές λύσεις φαίνονται ελαττωματικές και χρειάζονται θεμελιώδεις αλλαγές.

Η λύση και για αυτά είναι η εκ βάθρων αναδιοργάνωση της παραγωγής. Όπου απαντάται παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών, οι εργαζόμενοι εκεί πρέπει συλλογικά και δημοκρατικά να λειτουργούν ως το δικό τους Διοικητικό Συμβούλιο. Ο εκμεταλλευτικός καπιταλισμός (εργοδότης έναντι του εργαζομένου) θα πρέπει να καταργηθεί όπως οι πρόγονοί μας κατάργησαν την σκλαβιά (αυθέντης έναντι των σκλάβων) και την δουλοπαροικία (Λόρδος έναντι των ιδιοκτητών δουλοπάροικων). Η λύση είναι ένα σύστημα εργατικά αυτοδιευθυνόμενων επιχειρήσεων – όπου αυτοί που κάνουν την δουλειά, την σχεδιάζουν και την διευθύνουν και διανέμουν τους καρπούς της. Ο βασικός στόχος της δημοκρατίας — ότι όλοι όσοι επηρεάζονται από οποιαδήποτε απόφαση πρέπει να συμμετέχουν ισότιμα στην διαμόρφωσή της — τελικά θα φτάσει στο εσωτερικό της ίδιας της παραγωγής. Δεν θα είναι πλέον μια μικρή μειοψηφική ελίτ — οι μεγαλομέτοχοι και τα εταιρικά διοικητικά συμβούλια που αυτοί επιλέγουν — που θα παίρνει όλες τις βασικές αποφάσεις: τι, πώς και πού θα παραχθεί κάτι όσο και τον τρόπο χρήσης των πλεονασμάτων/κερδών. Αντί για αυτό, οι ίδιοι οι εργάτες — σε κοινή δημοκρατική συνεργασία με τις οικιστικές κοινότητες που είναι αλληλεξαρτώμενες με τις επιχειρήσεις τους — θα λαμβάνουν όλες αυτές τις αποφάσεις.

Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τους επαναλαμβανόμενους καπιταλιστικούς κύκλους. Εκείνοι ξεκινούν όταν η συσσώρευση κεφαλαίου και ο ανταγωνισμός δημιουργούν μια κρίση. Όταν η συντηρούμενη ταλαιπωρία των μαζών ακολουθήσει, κινήματα για μεταρρύθμιση προκύπτουν και μερικές φορές πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν τα κέρδη τους για να μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις και, όταν αποτύχουν, για να αναιρέσουν τις μεταρρυθμίσεις. Αυτό θέτει το στάδιο για την επόμενη περίοδο της συσσώρευσης και του ανταγωνισμού και την επόμενη κρίση: το μοτίβο των ΗΠΑ από την κατάρρευση του 1929.

Προκειμένου να σπάσουν τέτοιοι πραγματικά φαύλοι κύκλοι, χρειάζεται να μετασχηματίσουμε τον καπιταλισμό, αναδιοργανώνοντας εσωτερικά τις επιχειρήσεις. Στη συνέχεια, αυτοί που χρειάζονται περισσότερο και θα επωφεληθούν από τις μεταρρυθμίσεις είναι οι αυτό-οργανωμένοι εργάτες που θα διαθέτουν, καθώς και θα δημιουργούν τα κέρδη των επιχειρήσεων. Δεν θα υπάρχει καμιά ξεχωριστή κατηγορία εργοδοτών να χρησιμοποιήσει τα κέρδη για να αναιρέσει τις μεταρρυθμίσεις που κατακτήθηκαν από τους εργάτες. Οι αυτόδιευθυνόμενοι εργάτες θα πληρώνουν φόρους σε κάποιο κράτος μόνο εφόσον αυτό διασφαλίζει αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Πιο ουσιαστικά, η μεγαλύτερή μας ελπίδα για την λήξη της κληρονομιάς της ιστορίας του 99% έναντι 1% έγκειται στην θέσπιση νέων επιχειρήσεων όπου δημοκρατικά οι αυτό-διευθυνόμενοι εργάτες δεν θα διανέμουν πλέον εισοδήματα με τον γκροτέσκο και άνισο τρόπο του καπιταλισμού.

Οι αυτοδιαχειριζόμενες από τους εργάτες επιχειρήσεις αποτελούν μια λύση στα προβλήματα τόσο του καπιταλισμού όσο και του σοσιαλισμού. Η θέσπιση αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων προχωράει περαιτέρω στο σύγχρονο δημοκρατικό κίνημα πέρα από μοναρχίες και απολυταρχίες. Ο εκδημοκρατισμός της παραγωγής με αυτόν τον τρόπο μπορεί τελικά να οδηγήσει την πολιτική δημοκρατία πέρα από το να είναι ένα απλώς εκλογικό τελετουργικό που διευκόλυνε τον ίδιο παλιό κανόνα του 1% πάνω από στο 99%

Μετάφραση: JKL

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-110