Αν δεν υπήρχαν φοβισμένοι ψηφοφόροι δεν θα υπήρχε και ο μπαγάσας πολιτικός να τους κυβερνήσει.

Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν είχαν το σθένος να πουν όχι στον πλούτο που ανακάλυψαν στα πολιτικά τους γραφεία. Σαν τους 40 κλέφτες άπλωσαν χέρι και γέμισαν τους κρυφούς τους λογαριασμούς με άφθονο χρήμα. Ξένο χρήμα. Χρήμα που τους εμπιστεύτηκε η πλειοψηφία που τους ανέδειξε για να κυβερνούν με σύνεση. Τώρα έρχονται πάλι, αφού αποκαλύφθηκε από χίλιες μεριές το αισχρό τους παιχνίδι, με ανανεωμένα συνθήματα, να μας πείσουν να τους παραδώσουμε για ακόμη μια φορά τα κοινά. Τα απολεσθέντα τιμαλφή, όμως, δεν τα επέστρεψαν. Ούτε δικάστηκαν από δικαστή σε δικαστήριο όπως γίνεται με όλους τους πολίτες της χώρας, για τις παράνομες –ή αμφισβητούμενες κατά τον νόμο – πράξεις τους.

Δύο από τους χειρότερους εχθρούς της Δημοκρατίας είναι το προσωπικό συμφέρον έναντι του κοινού καλού και το βόλεμα. Δεν γίνεται να καθόμαστε συνεχώς στον ίδιο «βολικό» διθέσιο καναπέ. Πρέπει να πάμε, αν όχι πουθενά αλλού,  τουλάχιστον στην τουαλέτα αν δεν θέλουμε να τα κάνουμε και πάνω μας! Στην τουαλέτα εκτός από την λεκάνη και την μπανιέρα υπάρχει και ο καθρέφτης. Ας σταθούμε λίγα λεπτά και ας ανιχνεύσουμε το βλέμμα μας και ας αναρωτηθούμε: Κάναμε καλά που βολευτήκαμε στον ίδιο αυτό διθέσιο καναπέ τα 30 τελευταία χρόνια; Ας ανοίξουμε την βρύση κι ας ρίξουμε λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό μας, ας ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας αναρωτηθούμε αυτή τη φορά: Θέλουμε πράγματι να ξανακαθίσουμε στον ίδιο βολικό καναπέ; Θέλουμε να διανύσουμε ξανά από την αρχή το ίδιο μονοπάτι που μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση; Τα προσωπικά οφέλη που αποκομίσαμε: παράνομοι διορισμοί στο δημόσιο, μη απόδοση αλλά και μη επιστροφή Φ.Π.Α., υπερβολικές κρατικές προμήθειες, παράνομες επιχορηγήσεις, παράνομες εισπράξεις συντάξεων κλπ.  επηρέασαν θετικά την ζωή που ζούμε; Άξιζε τελικά τον κόπο το «προσωπικό κέρδος»; Το σύστημα που κυβερνά προσπαθεί να με δελεάσει με φρέσκα πολιτικά συνθήματα πως ο καναπές όπου σκέφτομαι να βολευτώ πάλι, όσο ήμουν στο μπάνιο μεταμορφώθηκε, δεν είναι πια ο ίδιος, αλλά άλλος, ακόμα πιο αναπαυτικός.

Εγώ όμως το ξέρω πια καλά πως ο καναπές είναι ακριβώς ο ίδιος, ούτε καν μια καινούργια ταπετσαρία δεν κάνανε τον κόπο να του βάλουνε – και, όχι, δεν επιθυμώ να ξανακαθίσω, να βολευτώ και να εμπιστευτώ τις εξελίξεις της κοινής μας ζωής στους ίδιους κυρίους ή κυρίες που έφεραν την χώρα στο αδιέξοδο. Τώρα που ξεβολεύτηκα και σηκώθηκα επιτέλους από τον καναπέ, είναι μεγάλη ευκαιρία να πάρω το ρίσκο να βγω από το δωμάτιο στον δρόμο να συναντήσω καινούργιους ανθρώπους. Να συναναστραφώ μαζί τους να ανταλλάξω ιδέες να αναζωογονηθώ μήπως έτσι καταφέρω και επιστρέψω στο διαμέρισμα και πετάξω τον βολικό διθέσιο καναπέ από το παράθυρο. Είναι καιρός να αλλάξω συνήθειες. Να δραστηριοποιηθώ. Να κυριαρχήσω στο περιβάλλον που ορίζω. Αυτή είναι η αρχή του ωραίου ταξιδιού. Ενός ταξιδιού που δεν θα διακατέχεται από φόβο.

Στις εκλογές που πλησιάζουν με ταχύτητα δεν θα επιλέξω κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα του διθέσιου αναπαυτικού καναπέ που κατάφερα επιτέλους και πέταξα από το μπαλκόνι – όσο και να προσπαθούν διάφοροι κύκλοι να με τρομάξουν με «καταστροφές», «καταρρεύσεις», «άτακτη πτώχευση», «αποχώρηση ή αποπομπή από την Ε.Ε» « ακυβερνησία » και χίλια-δυό άλλα.

Με απειλές δεν στεριώνει η δημοκρατία.

του Τάσου Μελετόπουλου

__________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-17R