Ο Φώτης Κουβέλης, σε συνέντευξή του στην Πρώτη γραμμή του ΣΚΑΙ στις 21.2.2012, είπε ότι οι δανειακές συμβάσεις είναι δεδομένες και «αναμφισβήτητα υπάρχει ένα δεσμευτικό πλέον πλαίσιο που θα βαραίνει την όποια κυβέρνηση αναλάβει». Δεν είναι ο μόνος. «Πάει, τέλειωσε», λένε με απογοήτευση πολλοί μετά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου στις 12 Φεβρουαρίου 2012, «τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Αλλά οι εκπρόσωποι της… «κυβερνώσας αριστεράς», όπως αυτοπροσδιορίζεται η ΔΗΜ.ΑΡ., φρόντισαν να το εντυπώσουν ακόμη βαθύτερα στο μυαλό μας με δημόσιες τοποθετήσεις. Για να δούμε, τι αληθεύει άραγε από όλα αυτά;

Ο τρόπος να προσεγγίσουμε το ζήτημα μπορεί να είναι πολύπλευρος. Σε νομικό επίπεδο, πέρα από τις πολλαπλές εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες που παραβιάζονται, η «συμφωνία» αυτή είναι άκυρη εφόσον είναι προϊόν πολιτικού ή οικονομικού εκβιασμού, απάτης ή διαφθοράς. Αυτό αναφέρει, για παράδειγμα, η σύμβαση της Βιέννης του 1969, στα άρθρα 49 έως 52. Σε εθνικό επίπεδο, τόσο η δημόσια απειλή προς τους βουλευτές από τους Γιώργο Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά, όσο και η αποπομπή από την κοινοβουλευτική ομάδα όσων δεν συμμορφώθηκαν αμέσως μετά την ψηφοφορία, συνιστούν κατάφορη συνταγματική εκτροπή και, κανονικά, δεν θα έπρεπε να γίνουν δεκτές ούτε από τον πρόεδρο της Βουλής ούτε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Συγκεκριμένα παραβιάζεται το άρθρο 60, παρ. 1 («Οι βουλευταί έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της κατά συνείδησιν γνώμης και ψήφου») και το άρθρο 61, παρ. 1 («Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται, ουδ’ οπωσδήποτε εξετάζεται, ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ’ αυτού κατά την άσκησιν των βουλευτικών καθηκόντων»). Συνεπώς, όλη η σύμβαση είναι άκυρη τόσο από τη σκοπιά του διεθνούς όσο και από αυτήν του εθνικού μας δικαίου.

Στο νομικό επίπεδο δεν θα μείνω διότι είναι άπειρες οι διατάξεις που καταδεικνύουν με σαφήνεια αυτή την ακυρότητα. Θα περάσω κατευθείαν στο πολιτικό επίπεδο. Αμέσως μετά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου στις 12 Φεβρουαρίου, στελέχη της Τρόικας άρχισαν να απαιτούν τη δέσμευση με υπογραφές και άλλων πολιτικών δυνάμεων, πέραν των άμεσων εντολοδόχων τους, αλλά και να πιέζουν ασφυκτικά για την ψήφιση των επιμέρους ρυθμιστικών νόμων καθώς και για τη συμφωνία του PSI. Και αναρωτιέται κανείς: αν στις 12 Φεβρουαρίου τελείωσαν όλα, τότε προς τι η αγωνία των ίδιων των τροϊκανών για την εξασφάλιση της υλοποίησης των ελληνικών δεσμεύσεων; Γιατί δεν χαλάρωσαν λίγο το κλίμα φόβου και πανικού προς τους πολίτες μιας και τα συμφέροντά τους εξασφαλίστηκαν; Ή μήπως δεν εξασφαλίστηκαν; Ας μας πει λοιπόν ο κ. Κουβέλης, εφόσον οποιαδήποτε κυβέρνηση αναδειχθεί σε νέες εκλογές είναι υποχρεωμένη να τηρήσει τα συμφωνηθέντα, γιατί οι ξένοι «φίλοι» μας έχουν τόση αγωνία γι’ αυτές – σε βαθμό μάλιστα να έχουν φτάσει να κάνουν δημόσιες δηλώσεις άμεσης παρέμβασης στα εσωτερικά μας προκειμένου αυτές να μη διεξαχθούν;

«Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» αναφέρει το άρθρο 1 παρ. 2 του Συντάγματος. Που σημαίνει ότι η βούληση του λαού πρέπει να γίνεται γνωστή και σεβαστή. Οι ιθύνοντες μπορεί να διατυμπανίζουν ότι, δήθεν, έχουν τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού μέσω της συναίνεσης μεγάλης μερίδας του πολιτικού κόσμου. Όμως ξεχνούν ότι έχουν δημόσια παραδεχτεί πως ο λαός δεν είναι σύμφωνος με τις δανειακές συμβάσεις και τα μέτρα που τις συνοδεύουν, και μάλιστα χωρίς ποτέ να τον ρωτήσουν αν είναι έτσι. Θυμόμαστε τι συνέβη όταν ο Γ. Παπανδρέου δήλωσε ότι θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα για την έγκριση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου 2011: ο πολιτικός κόσμος αναστατώθηκε και «οι ξένοι μας» τον κάλεσαν επειγόντως για να του υπαγορεύσουν τη νέα κυβέρνηση και φυσικά την ακύρωση κάθε δημοψηφισματικής διαδικασίας. Όλα τα διεθνή δημοσιεύματα μιλούσαν για αναξιοπιστία της Ελλάδας και φυσικά η εκταμίευση της 6ης δόσης ανεστάλη. Αυτή δεν είναι μια δημόσια παραδοχή του εγχώριου και διεθνούς πολιτικού συστήματος ότι ενεργούν ενάντια στη βούληση του ελληνικού λαού; Κι αυτή η παραδοχή είναι αξιοποιήσιμη και νομικά αλλά και πολιτικά.

Στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουν ότι οι λαοί δεσμεύονται μόνο από τη βούλησή τους και ανατρέπουν οτιδήποτε τίθεται ως εμπόδιο στην πραγμάτωση της ζωής και της ευημερίας τους με τη συντονισμένη και αποφασιστική τους αντίσταση. Αυτό κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε. Κι ευτυχώς κάποιοι άλλοι μας το θυμίζουν καθημερινά.

Αυτοί δεν είναι σίγουροι ότι νικήσανε. Εμείς γιατί να είμαστε;

Της Νέλλης Ψαρρού (Δημοσιεύτηκε στη στήλη «Απαντήσεις», στο UNFOLLOW #5)

__________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1g8