Τα κατανοητά και τα ακατανόητα

H εμμονή για την απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης από τους ευρωπαίους εταίρους όπως αυτή ψηφίστηκε την 12/3/2012 είναι ακατανόητη. Είναι δύσκολο ακόμα και να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει χώρα που να μπορέσει να ικανοποιήσει τις προϋποθέσεις του μνημονίου. Πολύ περισσότερο η Ελλάδα η οποία δεν κατάφερε να πετύχει πολύ πιο απλούς στόχους δημοσιονομικής σύγκλισης το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Θέλω να πιστεύω (να ελπίζω) ότι η Ισπανική τραπεζική κρίση θα οδηγήσει τους νομηγήτορες της ΟΝΕ να σκεφτούν ότι ίσως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουν το δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας και να δημιουργήσουν μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία να αναθεωρηθούν οι βασικές συνθήκες της Ε.Ε. που αποδεδειγμένα δεν κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Η ελληνική οικονομία εκτός από την χρονική μετάθεση των στόχων του μνημονίου, απαίτηση που απ΄ότι φαίνεται έχει ήδη αποφασισθεί από την τρόικα, χρειάζεται και μέτρα ενίσχυσης της ανάπτυξης. Η αναθεώρηση των προβλέψεων για το 2012 δείχνει ότι για μια ακόμη χρονιά ο ρυθμός της συρρίκνωσης θα κυμανθεί στο 7%. Σε τέτοιο μακροοικονομικό περιβάλλον με την κατακόρυφη μείωση του βιοτικού επιπέδου, την ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας και τα φαινόμενα κοινωνικής διάλυσης, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να υλοποιηθεί κανένα πρόγραμμα σταθεροποίησης κα παράλληλα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αξιόπιστη πολιτική ηγεσία η οποία θα μπορέσει να αποτελέσει τον συνομιλητή της τρόικα. Το περίεργο είναι ότι ενώ όλα αυτά είναι κατανοητά από το σύνολο της διανόησης σε Ευρώπη και Αμερική υπάρχει μια ακατανόητη εμμονή ορισμένων ευρωπαίων πολιτικών που μόνο σοβαρά ερωτηματικά για το μέλλον της Ελλάδας στην ΟΝΕ αλλά και της ΟΝΕ μπορεί να προκαλέσει.