Το 1961 εισήχθην στην Σχολή Ευελπίδων, την πρώτη χρονιά που η φοίτηση από τριετής έγινε τετραετής. Αφού ολοκλήρωσα την εκπαίδευση και λόγω της γνώσης τριών ξένων γλωσσών με έστειλαν να υπηρετήσω στο Υπουργείο Άμυνας. Εκεί παρέμεινα μέχρι την έκρηξη του πραξικοπήματος. Την ημέρα εκείνη κοιμόμουν με μια ξανθιά σουηδέζα τουρίστρια που είχα ψαρέψει στην Πλάκα, εντυπωσιάζοντας την με την στολή του αξιωματικού που μου είχε φτιάξει το ελληνικό δημόσιο. Όλοι είχαμε καταλάβει ότι θα γινόταν κάτι αλλά το περιμέναμε από άλλη πλευρά.

Τα τανκ με βρήκαν σε ερωτικές περιπτύξεις με την σουηδέζα και τηλεφώνησα σε συναδέλφους για να πληροφορηθώ εξελίξεις. Ο πιο ενημερωμένος από αυτούς μου είπε, να μην ανησυχώ, απλά να περάσω ωραία με την σουηδέζα και να στείλω το μήνυμα στο εξωτερικό ότι είμαστε ωραίοι τύποι και τέλος να μην εμφανιστώ αύριο στη δουλειά. Μετά την κυριαρχία του τσούρμου των γελοίων οι μη μυημένοι στα εσώτερα τους απομακρυνθήκαμε από το Υπουργείο. Εμένα με έστειλαν σε μια υπηρεσία που είχε αναλάβει την προπαγάνδα του καθεστώτος αλλά με μόνη δουλειά την μετάφραση κειμένων.

Το 1968 όπως είπα με έστειλαν στην Ισπανία. Το κλειστό δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο έτεινε αναγκαστική χείρα φιλίας στο δικό μας, μετά από πιέσεις των ΗΠΑ, ώστε να δημιουργηθεί ένα μεσογειακό τόξο συνεργασίας. Και τα δύο μέρη δεν ήθελαν πολλά πολλά με αγνώστους (δηλαδή μεταξύ τους) όποτε για να βγάλουν την υποχρέωση έστειλαν οι δικοί μας εμένα στην Ισπανία και οι Ισπανοί μου παραχώρησαν αυτοκίνητο, συνοδό, χρήματα και ένα έγγραφο υπογεγραμμένο από τον Luis Carrero Blanco, τον άνθρωπο που ήταν πίσω από τον Φράνκο μέχρι η ΕΤΑ να τον στείλει στον άλλο κόσμο το 1973. Το έγγραφο αυτό έδινε εντολή σε κάθε δημόσιο υπάλληλο να μας συνδράμει στο έργο που είχε ανατεθεί σε εμένα και τον Pedro. Αυτό σε δικτατορικό καθεστώς σημαίνει ότι οι πόρτες άνοιγαν και δεν έκλειναν αν δεν το λέγαμε εμείς.

Το έργο αυτό ξεκίνησε από μερικές επισκέψεις σε στρατώνες και αστυνομικά τμήματα του ισπανικού νότου και μετά από λίγους μήνες εξελίχθηκε σε ένα άνευ προηγουμένου ρεμπεσκιλίκη από εμάς τους δυό με τα χρήματα του ισπανικού και ελληνικού δημοσίου.

Οι ισπανοί είχαν πει στον Pedro να κάνει ό,τι κρίνω εγώ αναγκαίο. Οι έλληνες σε εμένα να ακολουθήσω τις οδηγίες των ισπανών. Αυτές οι αντικρουόμενες οδηγίες μας ωφέλησαν αφού κανείς δεν μας αναζήτησε για να μας δώσει περαιτέρω οδηγίες και εμείς βολοδέρναμε από fiesta σε fiesta ζώντας το βράδυ και κοιμώμενοι την ημέρα. Η έλλειψη κινητών τηλέφωνων και άλλου μέσου εντοπισμού συν οι μηνιαίες φανταστικές αναφορές μας για τις στρατιωτικές μας δραστηριότητες μας απάλλαξαν από κάθε έλεγχο.

Με τα χρήματα των άλλων κάναμε τους γόηδες στις τουρίστριες που σιγά – σιγά εισέβαλαν στην Ισπανία που γλυκαινόταν από τα κάλλη της ελεύθερης αγοράς. Στην Μαγιόρκα γνώρισα και την ισπανο-αμερικανίδα σύζυγό μου Μικαέλα το 1972 όταν γύρισε από την Νέα Υόρκη – όπου ζούσε και γεννήθηκε – στην Μαγιόρκα για διακοπές και έκτοτε είμαστε ακόμα μαζί έχοντας δυό ισπανοελληνοαμερικανάκια.

*Η άποψη μου για το καθεστώς ήταν να μου έρχεται αναγούλα όταν ερχόμουν σε επαφή με τις κεφαλές του.

του Χρήστου Παπαναστασίου

__________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1qN