«Έχω παιδί με ειδικές ανάγκες και κατάκοιτη μητέρα και δεν μπορώ να τους αφήσω μόνους τους», γύρισε και είπε στους αστυνομικούς. Και εκείνοι με βλέμμα παγωμένο από την σκληρή πραγματικότητα του επαγγέλματος τής απάντησαν: «Λυπούμαστε, υπάρχει ένταλμα σύλληψης».

Η 50χρονη Ειρήνη δεν ήταν η πρώτη φορά που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει  το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Τα τελευταία 20 χρόνια προσπαθούσε να σταθεί βράχος δίπλα στον γιο της με τα προβλήματα υγείας και τον ξεχωριστό χαρακτήρα, αλλά και δίπλα στη μητέρα της που στη δύση της ζωής της έμενε καθηλωμένη στο κρεβάτι. Ωστόσο, αυτή τη φορά η πραγματικότητα την ξεπερνούσε. Θα έπρεπε να μείνει κρατούμενη σε ένα κελί, μακριά από το παιδί της και τη μητέρα της που την είχαν ανάγκη, γιατί έκανε ένα μεγάλο έγκλημα: «Αντίσταση κατά της αρχής» το λένε.

Το παραπάνω περιστατικό δεν είναι φανταστικό. Αναφέρεται σε ένα πραγματικό γεγονός που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες σε μία γειτονιά στα Χανιά της Κρήτης.

«Θα κατασκευάσουμε πεζοδρόμια πλάτους δύο μέτρων, νέο δίκτυο ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων, σύστημα αυτόματης άρδευσης», εξήγγειλε από καιρό ο δήμαρχος περιοδεύοντας στην περιοχή αυτή και φουσκώνοντας από υπερηφάνεια για το έργο που θα κοσμούσε το επόμενο απολογιστικό του πρόγραμμα. Για να το πετύχει αυτό απλά θα έπρεπε να υπερπηδήσει ένα μικρό εμπόδιο, την απαλλοτρίωση όσων κατοικιών εμπόδιζαν τη διέλευση του δρόμου.

Οι κάτοικοι της γειτονιάς αποφάσισαν να απαντήσουν δυναμικά, μπαίνοντας μπροστά στις μπουλντόζες που θα τους γκρέμιζαν τα σπίτια, το βιός μιας ζωής.

Η ανάπλαση για την Ειρήνη σήμαινε ότι η απαλλοτρίωση μέρους του σπιτιού της θα επηρέαζε τη στατική επάρκειά του, για την κυρία Κατερίνα που τα τελευταία χρόνια ήταν κατάκοιτη στο κρεβάτι ότι θα αναγκαζόταν να χάσει το σπίτι της, για την κυρία Ελένη που τον τελευταίο χρόνο χρησιμοποιούσε συσκευή οξυγόνου για να αναπνέει ότι ο δρόμος θα της έπαιρνε την 2Χ2 αυλίτσα, όπου καθόταν τα βράδια.

Και η δημοτική αρχή απάντησε στην αυθάδεια των κατοίκων συλλαμβάνοντας γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες και μάλιστα παρουσία τους, προσπαθώντας να βγάλει με τη συνδρομή της αστυνομίας και του ΕΚΑΒ από τα σπίτια τους κατάκοιτους ανθρώπους και εξαπολύοντας απειλές προς κάθε κατεύθυνση. Λες και ήθελε να ανεβάσει την «Αυλή των θαυμάτων» του Καμπανέλλη σε μια σύγχρονη βερσιόν.

Το ποιος έχει δίκιο ή άδικο δεν έχει σημασία. Η υπόθεση αυτή βρίσκεται στα δικαστήρια εδώ και καιρό. Ωστόσο, τίθεται το μεγάλο ηθικό ερώτημα (εάν έχει απομείνει καθόλου ηθική στην εποχή μας): οι δήμοι υφίστανται για τους πολίτες ή για να υλοποιούν μεγαλόσχημες εξαγγελίες;

«Και γιατί να νοιάζονται γι’ αυτούς τους λίγους που θα χάσουν τα σπίτια τους και όχι για το γενικό σύνολο που θα επωφελείται από έναν σύγχρονο δρόμο;», θα πει κάποιος. Μα γιατί η Ειρήνη που συλλαμβάνεται, ενώ το παιδί της βλέπει όλο το περιστατικό από το μπαλκόνι, η Ελένη που στα 85 της χάνει όσα έχτισε μια ζωή, ο Δημήτρης που θα κοιμάται σε σπίτι χωρίς τουαλέτα, γιατί την πήραν και αυτή, και η κατάκοιτη Κατερίνα, χωρίς σπίτι πια, είναι μέρος του ίδιου συνόλου και η αντιμετώπισή τους από τις αρχές του τόπου αποδεικνύει την αναλγησία (και όχι μόνο…) που θριαμβεύει.

Και μια μικρή λεπτομέρεια: οι δικαστές αποφάσισαν αρχικά ότι οι περιουσίες μιας ζωής κοστολογούνται 20 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο, ενώ οι δημοσιογράφοι των τοπικών ΜΜΕ θεώρησαν ως ρεπορτάζ να υπογραμμίσουν την υπερηφάνεια της δημοτικής αρχής για το έργο που είναι σε εξέλιξη και να μην συμπεριλάβουν ούτε μία από τις παραπάνω ανθρώπινες ιστορίες. Τα συμπεράσματα δικά σας.

*Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους

της Μ.

__________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1th