Σε κάθε δράμα υπάρχει μία κόκκινη γραμμή από χαμόγελο. Είναι η ανάσα που χαρίζει ο συγγραφέας προς το κοινό του, ένα ξέφωτο μέσα στο σκοτεινό δάσος. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών. Άλλωστε παραδοσιακά αυτό είναι η Ελλάδα, αν κοιτάξεις τον τρόπο με τον οποίο προσέρχεται στις συνόδους: ένα χαμόγελο που, ενίοτε, μετατρέπεται σε χάχανο.

Συνήθως οι Έλληνες πρωθυπουργοί ξεκινούν για τη σύνοδο έτοιμοι για σκληρό πόκερ (αγνοώ ποιο είναι το μαλακό) ή για μάχες χαρακωμάτων υπέρ εθνικών συμφερόντων. Η αλήθεια είναι ότι κατά το παρελθόν η Ελλάς σπανίως έκανε αισθητή την παρουσία της και συχνά κέρδιζε μερικές φιλικές καρπαζιές που τις θεωρούσαμε παράπλευρες απώλειες στο πλαίσιο σκληρής διαπραγμάτευσης. Κανένα πρόβλημα. Η κοινή γνώμη παρακολουθούσε τις συνόδους κορυφής από τίτλους και όχι από τα πρακτικά. Όχι τώρα.

Αν ο νόμος του Μέρφι έχει και ιστορική εφαρμογή, τότε ο ορισμός του περιγράφεται από τη συμμετοχή της Ελλάδας στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών. Αν αυτή είναι η κρισιμότερη σύνοδος στην ιστορία της Ένωσης, η Ελλάδα προσέρχεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Είναι στα γόνατα και με το κεφάλι σκυφτό, στα πρόθυρα της διάλυσης. Είναι κομμάτι του προβλήματος, συνεπώς δύσκολα θα αρθρώσει λόγο για τη λύση. Ακόμα και ο τρόπος της εκπροσώπησης είναι μοιρολατρικός. Πηγαίνουμε για να ακούσουμε και να μάθουμε από πρώτο χέρι, όχι για να σηκώσουμε το δικό μας, λαμβάνοντας τον λόγο. Κατά μία εκδοχή, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα με την ασθένεια Σαμαρά, ίσως καταφέρουμε να διασώσουμε τα προσχήματα. Ο πρόεδρος Παπούλιας θα ακούσει και δεν θα πει πολλά. Ο Σαμαράς θα ήταν υποχρεωμένος να μιλήσει για να εισπράξει πιο έντονα τους συμβολισμούς της απαξίωσης.

Όμως υπάρχει κάτι που θα το μάθουμε όλοι. Σε αυτή τη σύνοδο κορυφής η Ελλάδα δεν θα παρίσταται απλώς ως παρατηρητής. Σε αυτή τη σύνοδο η Ελλάδα θα αρχίσει να αισθάνεται για τα καλά ξένη. Ανεπιθύμητη.

του Κώστα Γιαννακίδη

__________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1×3