Ας ξεκινήσουμε από μια παρανόηση – εκούσια ή ακούσια: Οι ίσες αποστάσεις από τα «άκρα» και η συνακόλουθη ισοβαρής καταδίκη τους έχουν ιστορία στον φιλελευθερο-δημοκρατικό λόγο, δεν είναι ζητήματα που εμφανίστηκαν τώρα. Τα «άκρα» εδώ είναι ξεκάθαρα ο ναζισμός και ο κομμουνισμός και, για να μην πάμε πολύ πίσω, η κοινή καταδίκη τους αποτυπώνεται τελικώς στο Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της 2ας Απριλίου 2009, για την «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Ολοκληρωτισμό». Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ότι στόχος ήταν συγκεκριμένα ο σοβιετικός κομμουνισμός: η διατύπωση του ψηφίσματος, δηλαδή η αναντιστοιχία της έκτασης που αφιερώνει στην καταδίκη του ενός και του άλλου «άκρου», καθιστά σαφές ότι θεωρεί τον ναζισμό αρκούντως καταδικασθέντα στο παρελθόν και τον επικαλείται σχεδόν προσχηματικά προκειμένου να καταδικάσει τον κομμουνισμό. Εδώ, ωστόσο, μιλούμε για κάτι πολύ συγκεκριμένο: για την γεωπολιτική συγκυρία όπου η σύγχρονη πολιτικοϊστορική έκφραση της ευρωπαϊκής ηπείρου, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μια συμμαχία των νικητών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ψυχρού Πολέμου, επιλέγει να εδραιώσει στην νικηφόρα αφήγησή της την ενσωμάτωση των χωρών της πρώην σοβιετικής σφαίρας επιρροής, γεγονός που άλλωστε αναφαίνεται στο ότι άμεσος πρόδρομος του εν λόγω ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου υπήρξε η Διακήρυξη της Πράγας για την Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Κομμουνισμό, της 3^ηςΙουνίου 2008.

Το σκεπτικό που διέπει το ψήφισμα αυτό αποτελεί αρκετά περίπλοκο και αμφιλεγόμενο ζήτημα. Του έχει ασκηθεί κριτική με πλείστα όσα επιχειρήματα. Πρώτο ανάμεσά τους είναι, ασφαλώς, η προαναφερθείσα γεωπολιτική επιδίωξη, που αποσκοπεί στην ανάσχεση της –όχι πλέον κομμουνιστικής– Ρωσίας. Ένα άλλο είναι ότι σκοπίμως συσκοτίζει τον ρόλο των δυτικών δημοκρατιών στην πυροδότηση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – δεν είχαν μόνο οι Σοβιετικοί το Σύμφωνο Μη Επίθεσης με τον Χίτλερ, είχαν και οι Σύμμαχοι τη Συμφωνία του Μονάχου, όπου θυσίασαν με ασύγκριτο κυνισμό την Τσεχοσλοβακία, ενώ οι Αγγλογάλλοι υμνούσαν τη «λογική» του Χίτλερ και εξήραν την αυτοσυγκράτησή του. Ένα ακόμη επιχείρημα είναι ότι το ψήφισμα αποδυναμώνει την καταδίκη του Ολοκαυτώματος, εξισώνοντας τον σταλινικό παροξυσμό πολιτικών δολοφονιών με τα κρεματόρια των στρατοπέδων εξόντωσης. Κι άλλο πάλι επισημαίνει ότι αν και τόσο ο Χίτλερ όσο και ο Στάλιν ήταν δολοφόνοι, αποτελεί πολιτικό και ιστορικό λάθος να τους εξισώσουμε, διότι από τους δύο μόνο ο Στάλιν ήταν επαναστάτης, καθότι άλλαξε πλήρως τις κοινωνικές ιεραρχικές σχέσεις, ενώ ο Χίτλερ αναπαρήγαγε απαράλλαχτες τις παραγωγικές δομές που παρέλαβε, ευνοούμενος από το πρώην «δημοκρατικό» κεφάλαιο. Κοντά σε αυτά υπάρχουν συζητήσεις για το πώς αποσιωπώνται, μέσω του ψηφίσματος, οι εθνικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στην Πολωνία, στη Ρωσία, στις Βαλτικές Χώρες κτλ.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια εξόχως σοβαρή συζήτηση, η οποία δεν είναι παρά το πρώτο επίπεδο μιας βαθιάς διαδικασίας ιστορικών ανταγωνισμών και πολιτικών μετασχηματισμών. Αναλογιστείτε λοιπόν πόσο γελοίο είναι να καταποντίζεται στα τάρταρα της πολιτικής προχειρολογίας από όσους νεοφώτιστους δημοσιολογούντες της Ελλάδας της κρίσης ωρύονται σε κάθε ευκαιρία πως κάθε βία είναι καταδικαστέα «από όπου κι αν προέρχεται», επειδή η βία, λένε, ανήκει στα «άκρα» και, τελικώς, τα άκρα είναι καταδικαστέα από όπου κι αν προέρχονται. Συναντούν αδιάψευστα τεκμήρια ότι η αστυνομία χτυπάει πισώπλατα και λιώνει τα κεφάλια ειρηνικών, διαμαρτυρόμενων πολιτών με κλομπ και πυροσβεστήρες και απαντούν: ναι, αλλά πρέπει να καταδικάσουμε τα μπάχαλα. Βρίσκονται αντιμέτωποι με χρυσαυγίτες που μαχαιρώνουν μετανάστες και αντιγυρίζουν: ναι, αλλά πρέπει να καταδικάσουμε τις καταστροφές στην πόλη. Βλέπουν τον Ηλία Κασιδιάρη να χτυπάει τη Λιάνα Κανέλλη και λένε: ναι, αλλά πρέπει να καταδικάσουμε τα γιαουρτώματα.

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά ας το ξαναπούμε: Άλλο η πολιτική βία γενικώς κι άλλο η Τρεμπλίνκα ή, ακόμη, οι Δίκες της Μόσχας. Άλλο τα «άκρα» ως μετωνυμία για τον ριζοσπαστισμό κι άλλο ο ναζισμός και ο σοβιετικός κομμουνισμός.  Η επιστράτευση μιας τέτοιας ρητορικής και δη πρόχειρης και ανιστόρητης έχει μία επίπτωση και μόνο: καταπνίγει το δίκιο.

Για να το ξεκαθαρίσουμε: Η πολιτική βία είναι συστατικό στοιχείο των δημοκρατιών, διότι οι δημοκρατίες είναι ιστορικά γεννήματα ριζοσπαστισμών. Συναντά κανείς τα ίχνη της στις «κομμουνιστικές» εργασιακές κατακτήσεις της σοσιαλδημοκρατίας και στα «φιλελεύθερα» δικαιώματα των δημοκρατικών συνταγμάτων, στη νομολογία της πολιτικής ανυπακοής και στο αυτονόητο της ισονομίας. Σκοτωθήκαμε και σκοτώσαμε γι’ αυτά. Και, διαπιστώνουμε, πολλά διακυβεύονται ακόμη.

Αν προκρίνουμε το γιαούρτωμα ως ισόρροπο της ρατσιστικής, δολοφονικής βίας της Χρυσής Αυγής, αν θέσουμε τους βασανιστές των ΜΑΤ υπό την αίρεση της φαρσικής δράσης των μπάχαλων, αν αγνοήσουμε τη λέξη «πολιτική» στην «πολιτική βία» και αρνηθούμε να στοχαστούμε ποια είναι αυτή η πολιτική, αν καταδικάσουμε τη βία «από όπου και αν προέρχεται», τότε προδίδουμε τους πολιτικούς μας προγόνους, ασελγούμε πάνω στην ιστορία των πολιτευμάτων μας, θυσιάζουμε την πίστη μας στη δημοκρατία – γιατί; Για να ρίξουμε μια ξώφαλτση στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει όνομα για ανθρώπους σαν εμάς: ηλίθιοι.

Και, θα ρωτήσει ίσως ένας πιο αθώος, πιο καλοπροαίρετος ωτακουστής αυτής της συζήτησης, αν είναι έτσι, πώς θα πλοηγηθούμε ανάμεσα στη βία που δεν καταδικάζουμε, που μάλιστα της χρωστάμε πολλές από τις ελευθερίες μας, και σε αυτή που καταδικάζουμε, ανάμεσα σε ριζοσπαστισμούς και τρομοκρατίες, ανάμεσα σε δημοκράτες που έγιναν εφιάλτης και σε δικτάτορες που έγιναν απελευθερωτές; Πώς θα βρούμε τον δρόμο μας ανάμεσα σε ρατσιστές που οικοδόμησαν τη χειραφέτηση, σε επαναστάτες που έγιναν στυγνοί καταπιεστές, σε τρομοκράτες που οικοδόμησαν κράτη και σε μαχητές της ελευθερίας που δολοφόνησαν παιδιά;

Ναι, πράγματι, η βλακεία και η άγνοια είναι ασύγκριτα ευκολότερες. Είπε κανένας ότι η πολιτική είναι απλή υπόθεση;

Augustine Zenakos

___________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1I6