Η πόλη της Αθήνας τον τελευταίο καιρό αποτελεί έναν πολύχρωμο, πολυπολιτισμικό καμβά. Πολίτες από διαφορετικά μέρη του κόσμου ζουν και εργάζονται στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα παλεύουν για τα δικαιώματά τους συμμετέχοντας ενεργά στην κοινωνική ζωή της πόλης.

Πρόσφατα και για προεκλογικούς κυρίως λόγους, οι μετανάστες πρωταγωνίστησαν στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Ποια είναι άραγε η καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών; Ποια είναι τα συναισθήματά τους για τη χώρα στην οποία ζουν και εργάζονται και η οποία τους δείχνει πιο σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπό της; Τρεις μετανάστες που ζουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια μου εξομολογήθηκαν τις σκέψεις και τους φόβους τους για την κατάσταση που βιώνουν το τελευταίο διάστημα.

‘’Θέλουν να μας σκοτώσουν’’

Ο Ρέζα είναι από το Αφγανιστάν και εργάζεται σε μια μη κερδοσκοπική εταιρία ενώ παράλληλα είναι πρόεδρος του Συλλόγου Ενωμένων Αφγανών στην Ελλάδα.

‘’Στην Ελλάδα ζω και εργάζομαι τα τελευταία επτά χρόνια . Η ζωή στην Αθήνα τόσο για εμάς όσο και για τους Έλληνες είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Εκείνο που φυσικά με δυσκολεύει πιο πολύ είναι το θέμα με τις άδειες παραμονής. Τον Οκτώβριο του 2010 συμμετείχα στον αγώνα και την απεργία πείνας των μεταναστών για το πολιτικό άσυλο. Έπειτα από αρκετά χρόνια που είχα υποβάλει αίτημα ασύλου, μόλις πέρυσι τελικά αναγνωρίστηκα ως πρόσφυγας. Ένα άλλο πράγμα που με στενοχωρεί στην Αθήνα είναι το θέμα του ρατσισμού, το οποίο τελευταία έχει φτάσει στα όριά του. Καθημερινά χτυπούν και μαχαιρώνουν συμπατριώτες μου Αφγανούς αλλά και πολίτες άλλων εθνικοτήτων. Έχω φτάσει στο σημείο πια να πιστεύω πως όλο αυτό δεν γίνεται για να μας τρομοκρατήσουν, όπως οι περισσότεροι θέλουν να πιστεύουν, αλλά για να μας σκοτώσουν’’.

‘’Οι περισσότεροι Έλληνες έχουν μια εμπάθεια προς τους Αφρικανούς’’

Η Κληκ είναι από τη Ζιμπάμπουε, αυτό το διάστημα παραμένει άνεργη και είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών.

‘’Τα τελευταία είκοσι χρόνια  ζω στο Π. Φάληρο και μέχρι πριν τρεις μήνες εργαζόμουν σαν οικιακή βοηθός. Αυτό τον καιρό είμαι άνεργη και τα βγάζω πέρα με μεγάλη δυσκολία. Στην Αθήνα με ενοχλεί η συμπεριφορά κάποιων Αθηναίων, οι οποίοι μου μιλάνε άσχημα στη θάλασσα, στα λεωφορεία, ακόμη και στο δρόμο όταν περπατάω. Νιώθω πως οι περισσότεροι Έλληνες έχουν μια εμπάθεια προς τους Αφρικανούς. Εκείνο που μου δίνει χαρά και ελπίδα είναι η ενασχόλησή μου με την Ένωση Αφρικανών Γυναικών. Γυναίκες απ’όλες τις χώρες της Αφρικής παλεύουμε για τα δικαιώματά μας στην Ελλάδα. Αγωνιζόμαστε  διαρκώς ώστε να αλλάξει η κατάσταση στη χώρα που ζούμε και να ακουστούν τα αιτήματά μας’’.

‘’Στις φλέβες μας κυλά το ίδιο αίμα’’

Ο Ματζίδ βρίσκεται τα τελευταία 22 χρόνια στη χώρα μας και διατηρεί μίνι μάρκετ.

‘’Πούλησα ό,τι είχα στο Πακισταν προκειμένου να φτιάξω μια καινούρια ζωή στην Ελλάδα. Αγόρασα σπίτι και μαγαζί αλλά το έχω μετανιώσει. Η δουλειά στο μίνι μάρκετ έχει μειωθεί ως και 80% και δυσκολεύομαι να ταΐσω τα τέσσερα παιδιά μου. Θα γυρνούσα πίσω στο Πακιστάν, αν δεν τα είχα πουλήσει όλα. Πλέον όμως δεν έχω κάτι να κάνω εκεί, δυστυχώς. Το τελευταίο διάστημα έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια Έλληνες να χτυπούν Αλβανούς χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί πολύ. Είμαστε όλοι άνθρωποι και στις φλέβες μας κυλά το ίδιο αίμα. Δεν υπάρχουν μαύροι και λευκοί, είμαστε όλοι ίσοι. Για μένα η Ελλάδα είναι το δεύτερο σπίτι μου. Εδώ μεγάλωσα, εργάστηκα και έκανα οικογένεια’’.

της Κ.Φ.

__________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1Is