Ένας μήνας πριν. Μπαλκόνι, Υμηττός, καφές, λάπτοπ. 2 άνθρωποι έχουν αποφασίσει να φύγουν σε άλλη χώρα. Πατάνε enter στη σελίδα της αεροπορικής εταιρίας και κλείνουν 2 εισιτήρια για Εδιμβούργο. Μονής μετάβασης. Η ζωή στην Αθήνα κάπου εδώ τελειώνει. Η απόφαση τρομακτική. Αλλά θέλει σθένος για να ζήσεις τη ζωή που θες. Γονείς και φίλοι ειδοποιούνται. Και προκύπτει το εύλογο. «Και τα πράγματά μας; Τα έπιπλα, οι συσκευές, οι πίνακες; Τι θα απογίνουν τόσα πράγματα;». Και εκεί σκάει η ιδέα. «Θα φτιάξουμε ένα blog όπου θα τα βγάλουμε προς πώληση. Θα το ονομάσουμε Help Us Leave (βοηθήστε μας να φύγουμε)».

Έτσι γεννήθηκε το helpusleave.com από εμένα και τον Περικλή. Ήμασταν αισιόδοξοι ότι από στόμα σε στόμα θα μαθευτεί. Είτε οι φίλοι μας, είτε οι φίλοι φίλων μας, θα αγοράσουν κάτι, θα μαζευτεί έτσι ένα ποσό που θα μας ενισχύσει. Και μέσω των σύγχρονων μάγων που λέγονται social media και πολλών ανθρώπων που έσπευσαν να μας βοηθήσουν, το πετύχαμε! Από τα 45 αντικείμενα, έχουν μείνει μόνο 5 απούλητα!

Αλλά ο στόχος μας δεν ήταν μόνο να πουλήσουμε. Είχαμε ανάγκη τη γνώμη των άλλων. Είχαμε ανάγκη από ενθάρρυνση, από συμβουλές, όχι μόνο από χρήματα. Και κάθε σχόλιο που ερχόταν μας επιβεβαίωνε ότι η κίνησή μας ήταν σωστή. Είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο.

Και να εξηγήσω τι εννοώ: Πήραμε μηνύματα από ανθρώπους από κάθε μεριά του πλανήτη που στην πλειοψηφία τους μας έλεγαν ότι στην αρχή δυσκολεύτηκαν αλλά τώρα δεν το αλλάζουν με τίποτα. Αναλυτικά σχόλια με συμβουλές, τι να αποφύγουμε, τι να προσέξουμε. Έχουμε ήδη μία λίστα με ανθρώπους που θα συναντήσουμε εκεί. Συναρπαστικό έτσι; Πολλά σχόλια μας έκαναν και γελάσαμε «Πού πάτε ρε παιδιά; Πού θα βρείτε χειρότερα; Καθήστε λίγο!».

Θα λείπανε από τον σχολιασμό όμως οι κορώνες περί πατρίδας; Όχι βέβαια! Μας αποκάλεσαν «ριψάσπιδες», «κακομαθημένα» γιατί είχαμε εσπρεσσιέρα και δε μας έφτανε ο ελληνικός καφές στο μπρίκι, «βολεμένους» και ευτυχώς όχι πολλά άλλα γιατί θα το έφερα βαρέως. Κι εκεί λες «τι καλά που φεύγω και δε θα σε πετυχαίνω στο δρόμο».  Άσε που είδανε κάποιοι ότι το blog μας ήταν μια απεγνωσμένη κραυγή αγωνίας. Παιδιά, πουλάμε τα πράγματά μας, όχι την αξιοπρέπειά μας. Τέλος πάντων.

Εκείνα τα σχόλια που με συγκίνησαν ωστόσο ήταν των ανθρώπων που περιείχαν τη λέξη «ζηλεύω». Δεκάδες νέοι άνθρωποι που θέλουν αλλά δεν μπορούν να φύγουν γιατί έχουν παιδιά, άρρωστους γονείς, δάνεια και άλλους λόγους που δεν μπορώ να φανταστώ. Κι ένιωσα άλλη μια φορά ευγνώμων που τουλάχιστον εγώ είχα την επιλογή να φύγω.

Με κάθε πράγμα που δίνω πλέον, νιώθω και πιο ελεύθερη. Γιατί να δένεσαι με ντουβάρια και άψυχα αντικείμενα; Αφού έχω το «μαζί» τα έχω όλα. Όλη αυτή η διαδικασία μου έδειξε τα λάθη που έκανα στο παρελθόν. Καταναλωτισμός, σπατάλες, άσκοπες αγορές.  Κάθε χρόνο εξοικονομούσαμε για τις διακοπές του Αυγούστου κι επιστρέφαμε σε έναν αβέβαιο Σεπτέμβριο. Τώρα πια ξέρω πού θα είναι οι διακοπές μου. Αλλά αντί να ψάχνεις τον επόμενο προορισμό για διακοπές, καλύτερα να δημιουργήσεις μια καθημερινότητα από την οποία να μη θες να ξεφύγεις. Γι αυτό φεύγουμε λοιπόν. Σε ένα μήνα. Μας βοηθήσατε και φεύγουμε ! Και σας ευχαριστούμε πολύ! Πάμε να τεστάρουμε για τι είμαστε φτιαγμένοι.

Σε ένα μήνα από τώρα αρχίζει «η Οδύσσεια μιας ξεριζωμένης». Θα στέλνω το ραπόρτο μου να μοιράζομαι δυσκολίες, χαρές, μοναξιές. Να είστε εδώ να τα λέμε.

της Αναστασίας Κακοταρίτη

__________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1O4