Με αφορμή ένα πρόσφατο τροχαίο ατύχημα της συζύγου μου -χωρίς υπαιτιότητα και χωρίς ευτυχώς τραυματισμούς- στους πολύβουους δρόμους της Αθήνας άρχισα να σκέφτομαι τη δική μου οδηγική παιδεία. Θυμήθηκα τότε ότι όσο ήμουν έφηβος δεν είχα καμμία επαφή με τα μηχανοκίνητα και ο πατέρας μου δεν είχε καμμία ιδιαίτερη όρεξη να μου μάθει να οδηγώ παρανόμως σε δρόμους ή αλάνες. Έτσι ο χρόνος κύλισε και φεύγοντας για σπουδές στις Η.Π.Α αναγκάστηκα εκ των πραγμάτων να δώσω εξετάσεις οδήγησης σε μία από τις πολιτείες. Τότε θυμάμαι μου έδωσαν ένα βιβλίο που είχε τυπώσει η πολιτεία με όλα τα απαραίτητα που πρέπει να γνωρίζει ένας νέος οδηγός και το διάβασα όλο εξονυχιστικά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός ότι στην πρώτη σελίδα ο αμερικανός νομοθέτης σχολίαζε με στόμφο: Η οδήγηση είναι ένα προνόμιο για τους πολίτες, δεν είναι δικαίωμα. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοεί -γιατί δεν είχα την οδηγική εμπειρία της Ελλάδας- τώρα όμως αντιλαμβάνομαι το πνεύμα του νομοθέτη.

Το να οδηγείς σημαίνει ότι έχεις αποκτήσει ιδιαίτερες ικανότητες και αρετές απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και έτσι το κράτος σου απονείμει τον τιμητικό τίτλο του οδηγού μηχανοκίνητου οχήματος, τον οποίο μπορεί να σου αφαιρέσει ανα πάσα ώρα και στιγμή και όταν αθετήσεις τις υποχρεώσεις που έχεις έναντι των συνανθρώπων σου. Στην Ελλάδα αντίθετα όλοι θεωρούν δικαίωμα τους να πιάνουν το τιμόνι και όποιον πάρει ο χάρος. Στη διάρκεια της εκπαίδευσης στις Η.Π.Α οι υποψήφιοι οδηγοί βλέπουν βίντεο με οχήματα dummies που κινούνται με διάφορες ταχύτητες και πέφτουν πάνω σε σταθερά αντικείμενα. Μου έκανε εντύπωση ότι ακόμα και με 20 χιλιόμετρα την ώρα (ταχύτητα… κορναρίσματος για τους ελληναράδες) η ζημιά ενός αυτοκινήτου είναι σημαντική. Περιττό να σας πώ τι συμβαίνει σε μεγαλύτερες ταχύτητες ειδικά για τα προσπίπτοντα έμψυψα ή άψυχα αντικείμενα εμπλεκόμενα σε ατύχημα.

Κάθε χρόνο σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα των δρόμων στην Αθήνα. Και είναι πολλά. Αλλά φέτος ας σκεφτούμε όλοι να ακολουθήσουμε έστω για ένα μήνα τα όρια ταχύτητας των δρόμων. Θα πάμε στη δουλειά μας 10 λεπτά αργότερα. Αξίζει να χάσουμε τη ζωή μας ή να τραυματίσουμε κάποιον για 10 λεπτά; Κάθε φορά που κάθομαι στη θέση του οδηγού κοιτάζω τον καθρέφτη και βλέπω τον εαυτό μου: Οδηγώ και είναι προνόμιο! Μην το ξεχνάτε.

του Γιώργου Αληφραγκή

__________________________________________________________

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1OW