Η ανακοίνωση των μέτρων προετοιμάζει το έδαφος για κοινωνικές συγκρούσεις. Συγκεκριμένα, η συνέχιση της νεοφιλελεύθερης κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και απομείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης –ο πυρήνας της μνημονιακής πολιτικής- θα κορυφωθεί με την ανακοίνωση των νέων μέτρων. Προηγήθηκε άρθρο των New York Times αλλά και του BBC για πρόκληση «κοινωνικών ταραχών» –μάλλον μετριοπαθής όρος  στην Ελλάδα λόγω της πολιτικής λιτότητας και των περικοπών των χαμηλών εισοδημάτων. Παράλληλα συνεχίζεται το σήριαλ με την περίφημη λίστα Λαγκάρντ φέρνοντας στην επιφάνεια την απίστευτη κλεπτοκρατική νοοτροπία φοροδιαφυγής ενός συνονθυλεύματος μεγαλοκαταθετών-μεγαλοκεφαλαιούχων που αυτοαποκαλείται θρασύτατα «επενδυτική τάξη» ή και «αστική» τάξη (…). Ενός παρασιτικού στρώματος  που συστηματικά υποβοηθείται στις δραστηριότητες του από τον επίσημο πολιτικό κόσμο, προεξαρχόντων των υπουργών οικονομικών (Ο διαπρεπής Δημοσθένης της Πολιτικής Ε. Βενιζέλος, σύμφωνα τουλάχιστον και με τις καταγγελίες Ραγκούση, διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στην Θεατρική Παράσταση «Καταπολέμησης της φοροδιαφυγής» των τελευταίων ετών…).

Οι κίνδυνοι πλέον είναι ορατοί ή μάλλον ante portas όχι μόνο για το «πολιτικό σύστημα» αλλά για την ιδία την πολιτική δημοκρατία και την βιωσιμότητα της (Και η οποία πολιτική δημοκρατία, τουλάχιστον στην γαλλική  ρεπουμπλικανική μορφή της των τελών του 19ου αιώνα αποτελούσε, σύμφωνα με τον F.Engels, την καταλληλότερη κρατική μορφή μετάβασης σε μια μετακαπιταλιστική σοσιαλιστική μορφή κοινωνικής οργάνωσης).

Την ίδια στιγμή οι λαλίστατοι  φιλελεύθεροι –σοβαροί και ασοβάρευτοι- πλασάροντας την Θεωρία των «Δυο Άκρων» αλλά και την πιθανότητα πραξικοπήματος που αποσοβήθηκε και μάλιστα από στήλες εφημερίδων των οποίων η προϊστορία είναι γνωστή –πολύ γνωστή- ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 αλλά και από την δεκαετία του 1940 με τις επιστολές προς τον «κ. Φύρερ», εθίζουν μεγάλα στρώματα συντηρητικών πολιτών σε μια στάση παθητικής αποδοχής πολιτικών εκτροπών και προϊούσας φασιστικοποίησης της νεοελληνικής κοινωνίας. Φαινομενικά τουλάχιστον, είναι παράδοξο πως ακραιφνείς θιασώτες της αστικής κοινοβουλευτικής  Δημοκρατίας δείχνουν εξοργιστική ανοχή σε φαινόμενα εκφασισμού της χώρας, εξομοιώνοντας σαν σύγχρονοι Πόντιοι Πιλάτοι την όποια απεργία των εργαζομένων –που τους βαφτίζουν   συλλήβδην «συντεχνίες»- με τραμπουκισμούς και μαχαιρώματα νεοφασιστών. Προφανώς, για την μόνη συντεχνία που δεν μιλάνε είναι αυτή των (δήθεν) αστών–κλεπτοκρατών που θησαυρίζουν εν μέσω κρίσης όταν αυξανόμενα στρώματα του ελληνικού λαού πένονται. Μπροστά σ αυτή την Συντεχνία –με σίγμα κεφαλαίο και για την οποία αισθάνονται βαθύτατη εκτίμηση, συμπάθεια ή και ειλικρινή πολιτικό έρωτα- παρουσιάζουν συμπτώματα αφωνίας, αυτισμού ή και  μουγγαμάρας. Φροντίζουν δε να συμπαρασταθούν στον αγώνα των «επενδυτών» ενάντια στην «Γραφειοκρατία», στις «Συντεχνίες» και τους «υπεραρίθμους δημοσίους υπαλλήλους», ειδικότερα δε οι τελευταίοι είναι οι σύγχρονοι Βελζεβούλ της ελληνικής κοινωνίας, άξιοι για το πυρ το εξώτερον και υπόχρεοι σε μετάνοιες ωσάν οι ανανήψαντες Βογόμιλοι του Βυζαντίου…

Το παράδοξο των φιλελευθέρων πιθανότατα να εξηγείται αν δούμε την αδυνατότητα εφαρμογής του Μνημονίου –το Μνημόνιο δεν βγαίνει λέει ο ίδιος ο Τομσεν- αλλά και την εκπληκτική άνοδο της συνολικής Αριστεράς που δημοσκοπικά –αλλά και εκλογικά στις 17/6- συγκέντρωσε περίπου 40%, ποσοστό πρωτόγνωρο για την μεταπολεμική  Ελλάδα..

Η αδυναμία εφαρμογής του Μνημονίου και η άνοδος συνολικά όλης της Αριστεράς -και η οποία άνοδος πρέπει να σταματήσει, η Αριστερά να δυσφημιστεί, να σπιλωθεί και κυρίως να εκφοβήσει τους αιωνίως φοβομανείς μικροαστούς- αυτής ακριβώς της Αριστεράς που χαρακτηρίζεται ως «συντεχνιακής» από την κατεξοχήν συντεχνία των Μέσων Ενημέρωσης, δηλαδή των Μέσων που χρωστάν 500 εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό δημόσιο και δεν λεν να πληρώσουν ούτε και «μέσω» της Δευτέρας Παρουσίας, και όλης της  Αγίας Οικογένειας των μεγαλοεκδοτών-μεγαλοκεφαλαιουχων, ίσως  λοιπόν η μη-εφαρμογή και η αριστερή άνοδος να μην  χρειάζεται μόνο κοινοβούλιο αλλά και το μακρύ χέρι του φασισμού για να εφαρμοστεί. Ας περιμένουμε την απάντηση των «απέναντι».

του Ηλία Ν. Παπαναστασίου

*Ο Ηλίας Ν. Παπαναστασίου είναι αρθρογράφος – οικονομολόγος, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Lund (Σουηδία).
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1TD