Όταν σε μια παρέα φίλων, δεν έχει τον πρώτο λόγο η πολιτική, οι γυναίκες και το ποδόσφαιρο, αλλά οι ξαφνικοί οργανικοί πόνοι του τελευταίου χρόνου, αναρωτιέσαι πως κάτι δεν πάει καλά. Όχι, δε γεράσαμε απότομα, μήτε ο χρόνος μας έπαιξε κάποιο αστείο. Οι περισσότεροι στο κατώφλι της τέταρτης δεκαετίας, κάποιοι άλλοι μόλις το πατήσαμε, δεν δικαιολογεί αυτό το κύμα των απρόσμενων/απροσκάλεστων ενοχλήσεων. Οι περισσότεροι πιάνουμε το στήθος, κάνουμε μαλάξεις, μικρές κινήσεις των άνω άκρων και πολλά άλλα κουλά που στην παρέα τα ξορκίζουμε με μακάβριες συζητήσεις.

Κι όμως, κάτι δεν πάει καλά. Και δεν είναι οργανικό, δεν έπεσε κάποια καρδιακή πανδημία, δεν υπάρχει κάτι σχετικό στις παθήσεις της καρδιάς. Υπάρχει όμως μια πανδημία, που σαν νεφελώδες πέπλο έχει απλωθεί πάνω απ’ τη χώρας μας. Αβεβαιότητα, αγωνία, απαισιοδοξία, ηττοπάθεια, μιζέρια, αυτά τα «συστατικά» έχουν εδώ και δύο χρόνια κυριέψει τις ψυχές μας. Τελικά υπάρχει μια ύπουλη, μη οργανική «αρτηριοσκλήρυνση», ένα στένεμα των αρτηριών της ψυχής.

Είναι που τα πάντα στενεύουν, σαν αναγκαστική δίαιτα που σου επέβαλε ο γιατρός. Όχι εκείνο, όχι το άλλο, όχι το παραπέρα. Με νέους κανόνες αυτορρύθμισης, αλλάζεις τις «κακές σου συνήθειες» και κάπως έτσι όλα μαζεύουν. Γύρω μου, αυτό το στένεμα, όπου κι αν κοιτάξω, πλανιέται στον αέρα που μυρίζω. Κι ενώ ψάχνω αδιάκοπα, ν’ ανακαλύψω άμυνες απέναντι στη ροή των γεγονότων, να πω θα τα καταφέρουμε, τα πρόσωπά των ανθρώπων, προδίδουν μια θάλασσα συναισθημάτων.

Παρατηρήστε τις κινήσεις, τα σκυθρωπά, μουντά τους πρόσωπα, την αγωνία που στάζει ιδρώτα απ’ την απόγνωση αλλά και τις ακραίες συμπεριφορές, όπως τον παραλογισμό. Ιστορίες της πόλης, δικές μας, δίπλα στο δικό μας μικρο-κόσμο. Αγκαλιά συνταξιδεύουμε, συνοδοιπόροι μια νέας Ιστορίας που δεν περιμέναμε να πάρει τέτοια δυσάρεστη εξέλιξη. Βλέμματα που χάνονται έξω απ’ το παράθυρο του ηλεκτρικού, των πολυσύχναστων λεωφορείων, χωρίς ίχνη ρομαντισμού, αλλά με παγωμένα μάτια, που δεν βρίσκουν διέξοδο. Που ψάχνουν να βρουν επίλυση στα μικρά και μεγάλα τους προβλήματα. Και που κανένας καλλιτέχνης, δε θα ήταν ικανός να περιγράψει τον δαιδαλώδη ψυχικό κόσμο της εποχής μας.

Οι μικρές «κακές συνήθειες» όχι των σπάταλων, νεόπλουτων, αλλά του απλού ανθρώπου. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα για μέρες, με τους ιδιοκτήτες να είναι οι επισκέπτες των δεκάλεπτων, να τρυπώνουν, ν’ ανάβουν τη μηχανή και να φεύγουν βιαστικοί, σαν να είναι ερωμένες. Χέρια που δειλιάζουν να προσθέσουν στο καλάθι τη λιχουδιά, το κάτι παραπάνω που έδινε μια γεύση στην ημέρα τους. Μάτια που προσπερνούν τις βιτρίνες, μάτια που δεν κοιτάζουν μακριά.

Οι «κακές συνήθειες», το αλατοπίπερο της ζωής, οι μικρές απολαύσεις των απλών ανθρώπων. Που βίαια αφαιρούνται μέρα με τη μέρα. Οι κακές συνήθειες των «ηγετών μας» δεκαετίες τώρα, με τη συνενοχή πολλών δικών μας, γνωστών ανθρώπων. Μια χώρα που βουλιάζει, που αργοπεθαίνει, που πατά κάθε μέρα τη σκανδάλη στον κρόταφο των ονείρων μας. Πολυτέλεια είναι να ονειρευτείς, να επιθυμήσεις, να περιμένεις. Οι μικρές απολαύσεις, στενεύουν, σαν τη ζώνη στο παντελόνι. Ένας άνισος κόσμος, με αυτιστικούς- ανίκανους ηγέτες, που σκοτώνουν τα παιδιά τους. Και όταν το στένεμα φτάσει στον «λαιμό» η ασφυξία προκαλεί αντίδραση, φυσικό αντανακλαστικό επιβίωσης. Στην παρέα, οι πόνοι και οι μακάβριες συζητήσεις παγώνουν και το δικό μου βλέμμα, ανατρέχοντας σε όλα εκείνα τα πρόσωπά που παρατηρούμε και που μας μοιάζουν.

του Δημήτρη Ευθυμίου

*Ο Δημήτρης Ευθυμίου είναι χημικός-φαρμακοποιός.
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1V4