Είναι μια παράξενη στιγμή όταν μένεις μόνος σου. Κλείνουν τα φώτα, αδειάζει το δωμάτιο, και είσαι εκεί, αντιμέτωπος με ένα μικρό κερί και την αλήθεια. Στον εαυτό σου δεν μπορείς να πεις ψέματα, δεν υπάρχει νόημα. Στη μοναξιά λοιπόν η αλήθεια. Αλλά είναι η αλήθεια μου, η πραγματική αλήθεια; Ή μήπως είναι όλα ένα όνειρο;

Σκέφτομαι άρα υπάρχω θα έλεγε ο Ντεκάρτ. Χέστηκα. Η αλήθεια μου δεν ξέρω αν υπάρχει. Ο μόνος τρόπος είναι να βγω από το σπίτι και να τη δοκιμάσω στον πραγματικό κόσμο. Βγαίνω. Τι να δω; Χαμός. Κάτι τρελοί είναι έξω από το σπίτι μου και φωνάζουν: «Η δική μου αλήθεια είναι σωστή», «Όχι, αγόρασε τη δική μου», απαντάει ο άλλος. Πριν τολμήσω να μιλήσω, έρχονται κάποιοι με βάδισμα της πάπιας και φωνάζουν: «Εμείς είμαστε η αλήθεια», τρομάζοντας τους υπόλοιπους. Από τη γωνία εμφανίζονται κάτι άλλοι, με μαύρα και κουκούλες που επιτίθενται στους παπιανθρώπους. «Αλήθεια δεν υπάρχει, υπάρχουμε εμείς» φωνάζουν στο πολεμικό τους κάλεσμα. Σε λίγα λεπτά ο δρόμος είναι έρημος. Δεν υπάρχει η αλήθεια κανενός. Μόνο αποκαΐδια…

Φοβισμένος ξαναμπαίνω μέσα. Ασφαλής πάλι. Ανοίγω την τηλεόραση: «και τώρα η αλήθεια (του εκδότη μου)» λέει ορθά κοφτά ο εκφωνητής. Μετά κάτι άλλες αλήθειες, με τον Ράμπο και τους εξωγήινους. Πριν το καταλάβω, έχω εκτοξεύσει ένα γυάλινο βάζο στην τηλεόραση…

Σκατά! Εγώ και το κερί πάλι, και φτου και από την αρχή. Μήπως τελικά τα ονειρεύτηκα; Και τι όνειρα ήταν αυτά;

-Ότι γιοί πλουσίων πολιτικών και επιχειρηματιών, πολιτικοί οι ίδιοι, καταγγέλλουν το σύστημα που τους εξέθρεψε, ζητώντας μας να τους εμπιστευτούμε, τι στιγμή που εξαθλιώνουν μόνο τους αδύναμους;

-Ότι οι τράπεζες παγκοσμίως έπαιξαν τζόγο με τα λεφτά των καταθετών και τώρα ζητούν να σωθούν με τους φόρους, δηλαδή να πάρουν έμμεσα αυτές τις καταθέσεις; Ότι η τηλεόραση μου και το iPad μου ήταν ψέμα, και όση δουλειά και να έριξα δεν τα άξιζα;

-Ότι παρά μόνο ένα μικρό κλάσμα των πληροφοριών που παίρνω προέρχεται από αξιόπιστες πηγές που αναζητούν την αλήθεια;

-Ότι οι αρχές βρήκαν μέσα στην Αθήνα έναν παράνομο Πακιστανό για το έγκλημα στην Πάρο, αλλά σήμερα, 2,5 χρόνια μετά δεν βρήκαν ποιος έκαψε τη Μαρφίν;

-Ότι άνθρωποι υποφέρουν και ψάχνουν στα σκουπίδια, τη στιγμή που χιλιάδες, εκατομμύρια άλλοι αρνούνται ακόμα και σήμερα να πληρώσουν ένα σεντ φόρο;

-Ότι όλοι πλέον γύρω μου είναι αγενείς, περνούν το κόκκινο και δεν δίνουν δεκάρα για το διπλανό τους;

-Ότι τα άκρα έχουν καταλάβει τους δρόμους και τις ψυχές των συνανθρώπων μου; Ότι όλοι ευαγγελίζονται τη βία, ιδιαιτέρως τη βία που οι ίδιοι διαπράττουν;

-Ότι πλουσιόπαιδα μαζεύονται στη βίλα Αμαλία και κάνουν αντίσταση στις αρχές, όντας σίγουρα ότι δεν θα τα συλλάβει κανείς; Ότι βλέπω αριστερούς με σπιταρόνες να μιλούν για την επανάσταση που θα έρθει… για τα λεφτά των άλλων;

-Ότι όλη η «ρατσιστοφοβία» συμπίπτει με τα συμφέροντα μιας ισχυρής μαφίας που εκμεταλλεύεται Πακιστανούς και Αφρικανούς, ως μικροπωλητές και φτηνή εργασία; Και ότι οι αρχές κάνουν τα στραβά μάτια;

-Ότι η βία στα γήπεδα σχετίζεται με τη βία στους δρόμους, και ότι όλοι αυτοί ζητούν το χαρτζιλικάκι τους; Και ότι κάποιος μάλλον τους το δίνει;

-Ότι οι αστυνομικοί ψηφίζουν ακροδεξιά;

-Ότι ο νόμος στη χώρα μου είναι άκρως επιλεκτικός, και, πρακτικά άχρηστος; Ότι ο Μαντέλης κυκλοφορεί ελεύθερος;

Χτυπάει κάποιος την πόρτα. Τρομάζω. Ανοίγω φοβισμένος.

«Από την εφορία είμαστε. Η αλήθεια είναι ότι μας χρωστάτε το σπίτι σας»
«Εγώ δεν χρωστάω…»
«Μα κύριε, η εφορία είμαστε, λέμε ψέματα εμείς;»
«Καλά, καθίστε να βάλω ένα παλτό»

Έχω μείνει εκεί στο δρόμο. Μόνος. Όνειρα ή αλήθειες όλα; Δεν ξέρω, βρέχει. Πρέπει να βρω κάπου να ζεσταθώ…

του Αλκιβιάδη
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1VK