Διαβάζοντας το άρθρο του Αντώνη Παπαγιαννίδη «Πώς θα ψηφίζαμε στις ΗΠΑ», ένιωσα την ανάγκη να απαντήσω. Όχι γιατί διαφωνώ επί της αρχής. Κάθε άλλο. Θέλω όμως να δώσω μία άλλη οπτική, που – εξ όσων γνωρίζω – δεν έχει μέχρι στιγμής εκφρασθεί.

Ορθά παρατηρείται ότι η ελληνική κοινή γνώμη έχει την «εύκολη» τάση να τάσσεται υπέρ των Δημοκρατικών. Και αυτή τη φορά, νομίζω έτσι είναι. Αξιοσημείωτο είναι όμως ότι και το 90% περίπου των Γερμανών, τον Obama θέλουν. Αυτή η σύγκλιση του υπόλοιπου κόσμου (εκτός ΗΠΑ) στο πρόσωπο του Obama, βασίζεται σε μία απλή, όσο και αληθινή διαπίστωση: Σε σχέση με όλους τους προκατόχους του, ο Obama ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα. Όχι λόγω χρώματος, αλλά λόγω της εντελώς διαφορετικής εξωτερικής – κυρίως – πολιτικής που ακολουθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.

Δεν είμαι αρκετά αφελής να πιστεύω ότι η Αμερική έχει αποσυρθεί από τα διεθνή της συμφέροντα. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι οι κινήσεις που κάνει είναι πλέον πολύ διακριτικότερες από τους βομβαρδισμούς πόλεων και αμάχων πληθυσμών σε ώρες που να βολεύουν τη live αναμετάδοσή τους από την τηλεόραση. Ο «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και το δόγμα «είστε μαζί μας ή εναντίον μας» μετετράπη σε μία σεμνή ανακοίνωση περί της διεξαγωγής μίας λεπτής και μυστικής επιχείρησης εξόντωσης του Bin Laden. Επίσης, ο Obama έφερε πίσω στις ΗΠΑ ένα μεγάλο μέρος των Αμερικανών στρατιωτών από τη Μέση Ανατολή. Ευτυχή έκπληξη απετέλεσε και το γεγονός ότι σταμάτησε να απειλεί με αφανισμό κάθε έθνος που ο αρχηγός του προβαίνει σε αμφιλεγόμενες δηλώσεις ή του κάνει «ναζάκια» (βλέπε Αίγυπτο).

Στο εσωτερικό, ο Obama διαχειρίστηκε τη χειρότερη κρίση χρέους με την ίδια διακριτικότητα. Επιτυχημένα ή όχι, η ιστορία θα το κρίνει. Είναι ο πρώτος Αμερικανός Πρόεδρος που τάσσεται δημόσια υπέρ της νομιμοποίησης του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου (η άλλη πλευρά πιστεύει ότι η έκτρωση σε περίπτωση βιασμού είναι θανάσιμο αμάρτημα). Τέλος, έφτυσε αίμα για να κάνει λίγο καλύτερο το σύστημα υγείας για τους συμπολίτες του. Μέσα στην κρίση.

Τα παραπάνω είναι πολύ περισσότερα απ’ ότι έχουν να επιδείξουν οι προκάτοχοί του:
– Κλίντον: κατάφερε να αγνοήσει τις ενδείξεις για μία από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες στον 20ο αιώνα. Ζήτησε συγγνώμη βέβαια και τώρα έφτιαξε ένα ίδρυμα.
– οι Μπους βούτηξαν τον κόσμο στο αίμα. Ψυχρώ τω αίματι. Λέγοντας ψέμματα μπροστά στην παγκόσμια κοινότητα ‘μάτια γεμάτα’ αποτέλεσαν ένα τρανό παράδειγμα bold-face liars, όπως είναι και η έκφραση στ’ αμερικάνικα.
– Ο δεύτερος ήταν και εκνευριστικά ηλίθιος. Και επίσης χρεώθηκε το χτύπημα στους Πύργους.

Τα παραπάνω, οδηγούν σ’ ένα μόνο συμπέρασμα: Για οποιονδήποτε δυτικό πολίτη που θεωρεί τα ανθρώπινα δικαιώματα την ύψιστη πολιτισμική αξία δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δε θα μπορούσε άλλωστε. Για εμάς, δεν είναι Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι, αλλά από τη μία μεριά ο Obama και από την άλλη το χάος. Για να το πω με πιο απλά λόγια, μπροστά του, όλοι οι υπόλοιποι Πρόεδροι από το 1971 και μετά, φαντάζουν ως trigger-happy cowboys.

Σε ότι μας αφορά, τώρα, μία επανεκλογή του Obama και η συνακόλουθη 8ετής πλέον παύση πυρός στις γείτονες χώρες (από μέρους της Αμερικής), ίσως σημάνει τη μείωση του μεταναστευτικού κινήματος κατά τι. Kαλό είναι να μην ξεχνάμε την ένταση που υπάρχει στη Συρία, Τουρκία και Αίγυπτο. Εσείς τι λέτε; Μας χρειάζεται πραγματικά – πάλι – ένας πολεμοχαρής Πλανητάρχης;

του Σπυρίδωνα Αδάμ

*Ο Σπυρίδων Αδάμ είναι δικηγόρος Αθηνών.
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1XT