Σίγουρα η διεθνής συγκυρία δεν είναι η καλύτερη. Η φτωχή δομή της Ευρωζώνης, χωρίς ενιαίο σύνταγμα, κυβέρνηση και πραγματικούς νόμους, σε συνδυασμό με μια παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού (μόνο που δεν είναι κρίση, απλώς ο καπιταλισμός ευνοεί τις χώρες με την υψηλότερη ανάπτυξη, δηλαδή την Κίνα), οδηγεί σε εντάσεις, αποσχιστικά κινήματα, εθνικισμό και βία. Έχουμε αριστερούς που λένε «όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια, αλλά ας αποσχιστούμε από τους υπόλοιπους». Έχουμε δεξιούς που λένε «αφήστε τα αγαθά να κινούνται ελεύθερα εκτός αν αυτός που τα κινεί δεν λαδώνει τα σωστά γρανάζια». Έχουμε ένα σύστημα πληροφόρησης για τα κοινά που ελέγχεται, και όπου δεν ελέγχεται περιθωριοποιείται. Έχουμε έναν κόσμο να κινείται με άξονα αρχαϊκές ιδεολογίες (καπιταλισμός, κομμουνισμός, σοσιαλισμός) που αναπτύχθηκαν 150 χρόνια πριν για βόρειες κοινωνίες που δεν ήξεραν τι θα κάνουν με τους εργάτες στα εργοστάσια υφάσματος. Και 150 χρόνια μετά, η πιο μορφωμένη γενιά που γνώρισε ποτέ ο κόσμος δεν μπορεί να βρει ΜΙΑ έστω καινοτόμα ιδέα, μια αρχή, γιατί βαριέται να αφήσει το facebook και το iPhone και να ανοίξει ένα βιβλίο. Που δεν θέλει να προτείνει, ακόμα και αν έχει κάτι να πει, γιατί, Θεός φυλάξοι, τι θα γίνει σε μια κοινωνία που οι υπόλοιποι –φυσικά- θα σε κατακρίνουν για αυτή την καινοτόμα ιδέα; Καλύτερα να ταιριάζεις, παρά να ξεχωρίζεις….

Και υπάρχει και το ίντερνετ που μας δένει όλους, για καλό και για κακό.

Υπάρχουν λοιπόν κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά ζητήματα παγκόσμιας φύσης, και κάποια από αυτά φαίνονται αξεπέραστα. Και η Ελλάδα είναι θύμα. Ε και;

Πολλά έχουν ειπωθεί για την κατάσταση μας. Κάθε κομμάτι που έχει γραφτεί αποτελεί μέρος της αλήθειας, μιας αλήθειας τόσο αυταπόδεικτης, που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εκθέσει συνολικά. Ότι συστεμικά, στην Ελλάδα δεν δουλεύει ούτε ένας μηχανισμός. Ούτε ένα σύστημα. Και βεβαίως υπάρχουν γιατροί, δικηγόροι, δημόσιοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες και πλήθος άλλων ανθρώπων που υπερβαίνουν τον εαυτό τους καθημερινά, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας που να πει «δεν υπερβαίνω τον εαυτό μου, εγώ και οι γύρω μου κάνουμε αυτό που πρέπει, και το σύστημα δουλεύει».

Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα αντιθέσεων, όπως χαϊδευτικά αποκαλείται από αυτόκλητους λογοτέχνες. Είναι η χώρα του αντίθετου. Το σωστό αποτιμάται ως βλακεία, η προσπάθεια ως «χάλασμα της πιάτσας», η τιμιότητα ως  επικίνδυνη, η πραγματική μάθηση ως άχρηστη, η γνώση ως επίδειξη, η ικανότητα ως φτηνή εργασία. Αυτές είναι οι αρχές της Ελλάδας, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που συστηματικά το μόνο που κάνει είναι να βάζει τους επαναστάτες και τους ριζοσπάστες στην ίδια μοίρα με τους κλεφτοκοτάδες. Τα μυαλά με τους πολιτικάντηδες κάθε είδους. Τους δημιουργούς με τους διαδικαστικούς. Τι αποτέλεσμα εκτός από πολιτική, οικονομική και ηθική χρεοκοπία περιμέναμε δηλαδή; Τι είδους βοήθεια θα θέλαμε και από ποιόν, προκειμένου να φτιάξουμε ένα κράτος που τα πράγματα θα λειτουργούσαν; Πόσα δισεκατομμύρια ευρώ πρέπει να μας δώσει κάποιος για να ορίσουμε τι είναι το σωστό και να το κάνουμε;  600 φτάνουν; 1000;  Ως πότε η κατάσταση του εξωτερικού, το οποίο όσο περνάει ο καιρός μοιάζει όλο και λιγότερο με το εσωτερικό, θα είναι δικαιολογία και αποκούμπι για να μην κάνουμε το σωστό, σαν κοινωνία, όχι σαν άτομα;

Η κοινωνία μας έχει ήδη αρκετές παρακαταθήκες. Έχει τον Καποδίστρια, τον Τρικούπη, τον Βενιζέλο, μια απαράμιλλη αρχαία κληρονομιά σκέψης που φτιάχτηκε για ΑΥΤΟΝ ακριβώς τον τόπο και μια θρησκεία που σε προσεκτικότερη ανάγνωση λέει «αγαπάτε αλλήλους, άσχετα με τα κηρύγματα των ρασοφόρων». Έχει όμως και τον Ανδρέα Παπανδρέου, τη Χούντα, το Ζαχαριάδη, τον Παπάγο και τον Πλαστήρα. Ως πότε τα πρότυπα στη δεύτερη πρόταση θα πρέπει να υπερέχουν των προτύπων της πρώτης; Τι χρειάζεται επιτέλους για να συμφωνήσουμε ότι «αυτό είναι το σωστό και εμείς όλοι μαζί θα το κάνουμε»;

του Αλκιβιάδη
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-22B