Είναι μια αρχή: πάρε ένα ζώο σε κλουβί, ένα από αυτά που πρέπει καθημερινά να το βγάζεις μες στο σπίτι – και μόνο – για λίγη ώρα, να κάνει τη βόλτα του. Έπειτα, ξαναμπαίνει μέσα, κλείνεις το πορτάκι. Βάζεις τροφή, νερό και συνεχίζεις να το κοιτάζεις να κάνει καμώματα. Μπορείς ακόμη και να του μιλάς. Δεν έχει καμία σημασία που δεν θα απαντήσει – έτσι και αλλιώς, δεν περιμένεις πια καμιά απάντηση από συζητήσεις…

Photo: Alice Siddi/Flickr

Πάρε, λοιπόν, ένα ζώο σε κλουβί και άρχισε να το παρατηρείς. Στα πρώτα του βήματα στο δωμάτιο, μπαινοβγαίνει διερευνητικά. Μπαινοβγαίνει, ενώ έκανε πώς και πώς να βγει. Μπαινοβγαίνει, επειδή χαίρεται βλέποντας ότι μπορεί να το κάνει. Ποιο; Να ‘ναι μέσα – έξω με δική του πρωτοβουλία – και μόνο. Είναι ευκαιρία να δεις αν σε υπακούει. Κάνει ένα λάθος, πατάς μια φωνή. Παγώνει για λίγο και σε κοιτάζει. Το ξανακάνει; Ξαναπατάς μια φωνή. Σε ξανακοιτάζει. Την τρίτη φορά, έχει σιγουρευτεί ότι δεν πρόκειται να πλησιάσεις. Τώρα, ό,τι φωνή και να βάζεις, μόνο αν πλησιάσεις απειλητικά, τρέχει. Τρέχει προς πάσα κατεύθυνση για να σε αποφύγει. Εσένα, ντε. Που το φροντίζεις, όταν είναι στο κλουβί. Εσένα, που το ταΐζεις.

Δεν απομένουν και πολλά. Μόνο να παρατηρήσεις πότε σε πλησιάζει, όταν έχει το ελεύθερο της επιλογής. Αυτό μπορεί να πάρει και καιρό. Πρέπει να σιγουρευτεί ότι όταν το κάνει, δεν προσπαθείς να το πιάσεις στα χέρια σου παρά την θέλησή του. Συμβαίνει κιόλας να μην ακούει στο όνομά του. Ακούει μόνο στους δυνατούς θορύβους, εκείνους που το κάνουν να αναπηδά ταραγμένο και να εκτοξεύεται με ταχύτητα – προς πάσα κατεύθυνση – αναζητώντας έξοδο διαφυγής από ενδεχόμενο κίνδυνο. Και αυτό, επειδή είναι στη φύση του να πιστεύει ότι αυτός κάνει σαματά όταν έρχεται, κάνει βοή, σηκώνει κουρνιαχτό, προκαλεί αναταράξεις και συνοδεύεται από οχλαγωγία. Ακόμη και αν είναι ένα αντικείμενο που μόλις έριξε εκείνο, το ίδιο θα αντιδράσει. Ακόμη και αν απλά τραγουδήσεις, πάλι το ίδιο θα κάνει. Αφού σε ξέρει. Ξέρει ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να το βάλεις πίσω στο κλουβί και να ξεχάσεις πότε ήταν η τελευταία φορά που το έβγαλες. Γνωρίζει ότι για σένα δεν είναι η ζωή του παρά ένα κομμάτι της δικής σου, ενώ η δική σου είναι για αυτό κηδεμονία…

Και τώρα, ξαναβάλτο μέσα. Για δες αυτό πώς μεγαλώνει – όχι το ζώο, το κλουβί. Γίνεται σπίτι κι εσύ πετιέσαι στον πρώτο δυνατό θόρυβο, στο τηλεφώνημα που κάτι έκτακτο προέκυψε στη δουλειά, ό,τι ώρα κι αν είναι, ό,τι μέρα κι αν είναι. Γίνεται ωράριο κι εσύ δεν ξέρεις πότε θα ξαναβγείς απ’ αυτό. Γίνεται πόλη κι εσύ δεν έχεις ούτε ευρώ για τον δρόμο ή τα διόδια. Γίνεται χώρα κι εσύ στο εσωτερικό της, δεν μπαινοβγαίνεις όποτε θες, δεν έχεις τον τρόπο. Η όποια τροφή είναι υπολογισμένη κηδεμονικά. Δεν περισσεύει, λείπει.

Γίνεσαι ο διπλανός σου. Κοιτιέστε συχνά με την ίδια υποψία. Κοιτιέστε συχνά με την βεβαιότητα ότι πέσατε στη φάκα, ντουγρού για το εργαστήριο.

Πάρε, λοιπόν, ένα ζώο σε κλουβί – ή βγες για λίγο, έστω και νοερά, έξω απ’ αυτό. Θα καταλάβεις…

της Λυδίας Ελιόγλου

*Η Λυδία Ελιόγλου είναι δημοσιογράφος-φιλόλογος και γράφει εδώ
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-2fw