Και δεν εννοώ την επιτυχία της κεντροδεξιάς και την επάνοδο Berlusconi. Ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, παρά το κράξιμο που είχε φάει από τα εξαγριωμένα πλήθη, λίγο πριν εκδιωχθεί κλοτσηδόν από την πρωθυπουργία. Άλλωστε, τα αμήχανα εκλογικά σώματα της υπόλοιπης ευρωζώνης, μπορεί να ήταν δυσαρεστημένα από τις πολιτικές που τούς είχαν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά όταν έρχονταν οι εκλογές, θαρρείς και πάθαιναν αγκύλωση, μη τολμώντας να ξεκολλήσουν από τους γνώριμους πόλους του δικομματισμού, και να μετακινηθούν με πραγματική διάθεση αλλαγής για κάπου αλλού. Όπως λένε,ο παλιός είναι αλλιώς! Άλλη εξήγηση δεν βρίσκω!
Αυτό που εννοώ, είναι η είσοδος στην κεντρική πολιτική σκηνή, Γερουσία και Κάτω Βουλή, στη δεύτερη και τρίτη θέση αντιστοίχως, (με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα), του ζωντανού και αυθόρμητου πολιτικού μορφώματος του Beppe Grillo.
Ας μην καθόμαστε να το ψειρίζουμε, αν ο Beppe είναι ακροδεξιός, ή ακροαριστερός. Αν κάνει ανοίγματα στους φασίστες ή φλερτάρει με κομμουνιστικές πρακτικές. Δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είναι ένα πείραμα, τού πώς μπορεί να καθίσει στην πράξη ένα καινούργιο παράδειγμα πολιτικής εκπροσώπησης, έξω από τα γνωστά και καθιερωμένα, στο βαθμό που καθολική είναι η παραδοχή ότι η αντιπροσώπευση πλέον όπως ασκήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες έχει φάει τα ψωμιά της και ότι τα κόμματα όλων των αποχρώσεων έχουν παύσει να εμπνέουν, είτε λόγω δομικών προβλημάτων, είτε λόγω σκανδάλων.
Η κρίση έφερε στην επιφάνεια την αποτυχία της παραδοσιακής πολιτικής, των προσώπων και των ιδεών της και ανέδειξε τη φενάκη της αντιπροσώπευσης. Ως αντίβαρο, οι πολίτες μετά από χρόνια απραξίας αποφασίζουν να έρθουν στο προσκήνιο και να πειραματιστούν. Οι πλατείες και οι δρόμοι είναι ένα πρώτο βήμα δημόσιου διαλόγου και χειραφέτησης προς ένα νέο παράδειγμα δημοκρατικής ανασυγκρότησης του πολιτεύματος με τους πολίτες, την κοινωνία να διεκδικούν ενεργό αλλά και θεσμικό ρόλο.
Το πώς, δεν είναι ακόμα γνωστό. Αλλά, ούτε και η λύση θα έρθει ουρανοκατέβατη και έτοιμη προς εφαρμογή. Καμιά αλλαγή δεν ήρθε χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς λάθη, χωρίς πισωγυρίσματα, κυρίως όμως, χωρίς πειραματισμό. Οι Ισλανδοί έκαναν ένα μικρό βήμα καταστρώνοντας το Σύνταγμά τους και βάζοντας στο παιχνίδι ολόκληρο το νησί. Οι Ιταλοί κατόρθωσαν να κάνουν κάτι μεγαλύτερο. Να οργανωθούν με έναν καινούργιο τρόπο και κάτω από μια πρωτόγνωρη πλατφόρμα, δείχνοντας ότι μπορούν να πάρουν ακόμα και την εξουσία.
Ναι, οι αγορές θα λυσσάξουν, το ίδιο και το Βερολίνο. Η Ιταλία πιθανόν να πάει χειρότερα από οικονομική άποψη, λογικό αφού θα έχει απέναντί της σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης. Πιθανόν, τα 5 Αστέρια να σβήσουν πρόωρα και να γίνουν στάχτη. Αλλά, πιστεύω ότι θα έχουν αφήσει κληρονομιά μια πολύτιμη γνώση. Ότι αν θέλουμε πράγματι να πετύχουμε μια ουσιώδη αλλαγή, ότι αν θέλουμε πράγματι να αλλάξουμε το μοντέλο δημοκρατίας, και να εξασφαλίσουμε για τον καθένα θέση και λόγο στα τεκταινόμενα, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παίξουμε με το άγνωστο, να πειραματιστούμε πλάθοντάς το, ακόμα και να καούμε. Δεν γίνεται, όμως αλλιώς.
Κι όλα αυτά θέλουν πείσμα και παίρνουν χρόνο.
CYNICAL
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-2h1
/>
Const4ntino's Free Zone 
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ:
Beppe Grillo: Η πολιτική τής αντιπολιτικής ιταλιστί
Το κίνημα που ίδρυσε, Πέντε Αστέρες, αναδείχτηκε τρίτη δύναμη στις προχθεσινές ιταλικές εκλογές. Ο νομπελίστας Ντάριο Φο, στα ογδόντα και χρόνια του, έγινε ένθερμος υποστηρικτής του, ενώ λίγα χρόνια πριν ήταν στενή επιρροή (ανεξάρτητο μέλος) τού κόμματος Κομμουνιστική Επανίδρυση. Ο Νίκος Ξυδάκης, στο σημερινό άρθρο του στην Καθημερινή, τον αναγορεύει «μεγάλο νικητή των εκλογών» και του αφιερώνει μάλλον τον μεγαλύτερο αριθμό των αράδων από όσες έγραψε —χωρίς να υπολογίσουμε τα κενά μεταξύ τους και τη φωτογραφία του (μαζί με τον Φο), που την επέλεξε για την αναδημοσίευση στο blog του. Οι αναρχικοί ασχολούνται σήμερα δια μακρών με την περίπτωσή του, αναδημοσιεύοντας, εκτός άλλων, και μία συνέντευξη που έδωσε πριν καλά καλά οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα (χαρακτηριστική λεπτομέρεια: η αναδημοσίευση έγινε από ένα …‘‘εθνικοαπελευθερωτικό’’ site!). Μέχρι και η Cynical άφησε για λίγο την ασφάλεια(;) των αριθμών της και τον χαρακτήρισε, από τον τίτλο της κιόλας, ως ένα «ενδιαφέρον πείραμα». Κόλαση!
Πολλοί ακόμα θα ασχοληθούν με τον κύριο Μπέπε Γκρίλο στις μέρες που έρχονται, αυτό είναι σίγουρο. Όπως επίσης είναι σίγουρο ότι, από τους ερμηνευτικούς χαρακτηρισμούς που θα του αποδώσουν, αυτός που θα πλειοψηφήσει θα είναι εκείνος τού λαϊκιστή. (Ήδη πλειοψηφεί. Και είναι κωμικοτραγική ειρωνεία το γεγονός ότι την προαναφερθείσα ανάρτηση της Cynical, γενικά θετική για τον Μπέπε, έσπευσε να την αναδημοσιεύσει ο ορκισμένος εχθρός κάθε λαϊκισμού Νοσφεράτος! Τα ύστερα του κόσμου!)
Για εμάς, ο Γκρίλο δεν αντιπροσωπεύει τίποτε λιγότερο απειλητικό από το εκμαυλιστικό τέρας τής αντιπολιτικής (στην εκ πρώτης όψεως φιλολαϊκή του εκδοχή). Η οποία αντιπολιτική, φυσικά, είναι Πολιτική με το π κεφαλαίο! Αγαπημένα μοτίβα αυτής της (αντι)πολιτικής βουλγκάτας: Η απόρριψη του κομματικού συστήματος προς χάρη μιας τάχα αδιαμεσολάβητης, αυτόνομης και αυθόρμητης λαϊκής βούλησης, η συλλήβδην καταδίκη των πολιτικών ιδεολογιών ως χρεοκοπημένων, η περιφρόνηση της ανάγκης για πολιτικοθεωρητικές επεξεργασίες και η συνακόλουθη δοξολογία τού ‘‘πρακτικού’’ πνεύματος «που δίνει λύσεις». Και βέβαια, ο εγκλεισμός στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας «τής ξεπερασμένης και μονοδιάστατης διάκρισης με βάση τον άξονα Αριστερά/Δεξιά»…
Έχει ακροατήριο αυτή η αφήγηση; Πώς δεν έχει! Ο Μπέπε Γκρίλο είναι η πιο πρόσφατη και φαντασμαγορική απόδειξη. Και μάλιστα σε μία χώρα που, όχι πολλά χρόνια πριν, διέθετε το ισχυρότερο, ηγεμονικότερο και πιο βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία Κομμουνιστικό Κόμμα σε σύγκριση με όλες τις χώρες τής μεταπολεμικής Δυτικής Ευρώπης.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς έφτασαν οι λαοί, με τη θερμή συνηγορία διανοουμένων της εμβέλειας ενός Ντάριο Φο, να εκστασιάζονται με τους διάφορους Μπέπε Γκρίλο που από τη μια υποστηρίζουν πως «Αριστερά και Δεξιά είναι δύο έννοιες ξεπερασμένες» και από την άλλη, ελάχιστα λεπτά αργότερα, δηλώνουν με μόλις υποκρυπτόμενη υπερηφάνεια ότι το διαδίκτυο που χρησιμοποιούν στις προεκλογικές τους εκστρατείες είναι …αντικαπιταλιστικό; Είναι η απελπισία που μας κατάντησε έτσι; Η ματαίωση των μεγάλων οραμάτων; Η αποχαύνωση από τα ‘‘καλά χρόνια’’ που, ενώ έχουν τελειώσει προ πολλού, εξακολουθεί να επιδρά όπως γίνεται με την αναισθησία μετά την εγχείρηση; Πώς γίνεται, στην εποχή τής γνώσης, να ξέχασαν ακόμα και την αλφαβήτα τόσο τεράστιες μάζες;
Α, μην κοιτάτε απέναντι, κατά τη μεριά των εχθρών μας. Ήταν δουλειά τους να ρίξουν στη λήθη την αλφαβήτα. Κι αυτό πα’ να πει ότι, αντίστροφα, ήταν δική μας δουλειά να τη διατηρήσουμε ζωντανή στη λαϊκή μνήμη. Εκείνοι την έκαναν καλά τη δική τους δουλειά, αυτό να λέγεται. Εμείς πάλι όχι, κι αυτό να λέγεται. Εκείνο που είναι πιο δύσκολο να ειπωθεί είναι μια φρικτή υποψία:
Μήπως ο κύριος λόγος που αποτύχαμε μέχρι τώρα να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη της δικής μας αφήγησης ήταν το γεγονός ότι οι πρώτοι που άρχισαν να μισοξεχνάνε την αλφαβήτα της ήμασταν εμείς…
Αν, όμως, είναι έτσι, πρέπει να ειπωθεί!
ΥΓ Ο Νίκος Ξυδάκης είναι αρκετά έξυπνος για να του διαφύγει ότι ο Μπέπε Γκρίλο εκφράζει, σχεδόν ιδεοτυπικά, το πνεύμα των ευρωπαίων Αγανακτισμένων. Ας ελπίσουμε ότι στην πρόσφατη εκδήλωση για τον Αντόνιο Γκράμσι, στην οποία ήταν ένας εκ των ομιλητών, μετέδωσε επ’ αυτού κάτι από την εξυπνάδα του στον Αλέξη Τσίπρα που επίσης πήρε το λόγο εκεί…
Left G700
Μου αρέσει!Μου αρέσει!