Κάποιες φορές, τυχαία, τον τελευταίο καιρό που βρέθηκα μπροστά σε ανοικτό τηλεοπτικό δέκτη στην επίσημη ώρα κυβερνητικής προπαγάνδας που ονομάζεται «δελτίο ειδήσεων», έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος στην Ελλάδα -σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο- μηδενίστηκε στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Από τότε άρχισε μία νέα εποχή όπου κάποιοι μιλούν για εκείνα τα μέτρα «που πρέπει να υιοθετηθούν για να σωθούμε» και τα οποία, εκτός του ότι δεν είναι διαπραγματεύσιμα, είναι πολύ σκληρά για την πλειονότητα του πληθυσμού και επιπροσθέτως έχουν τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος. Ενα χαρακτήρα που τους προσέδωσαν οι πραγματικοί διαχειριστές της χώρας, μια και η κυβέρνηση είναι ένα πολιτικό κατασκεύασμα του εκλογικού συστήματος το οποίο βρίσκεται υπό διεθνή επιτροπεία. Φυσικά το ένα σκέλος της συζήτησης αφορά την αναγκαιότητα των συγκεκριμένων μέτρων (γιατί αυτά και όχι άλλα;) και τη νομιμότητά τους, για να μην αναφερθώ στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων.

Εδώ οργιάζουν η μονόπλευρη προπαγάνδα, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η χειραγώγηση και όλες οι δοκιμασμένες πρακτικές των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ενυπάρχει και η ωμή βία της κρατικής καταστολής (όπως π.χ. στην Κερατέα), αλλά αυτά τα γεγονότα συγκαλύπτονται επαρκώς ή παρουσιάζονται με συγκλονιστική μονομέρεια που, βέβαια, ταυτίζεται με την κυβερνητική θέση ή που προβάλλεται ως προσπάθεια αμφισβήτησης της «έννομης τάξης». Κατηγορία που έχει αποδοθεί και στο κίνημα «δεν πληρώνω». Το δεύτερο, όμως, σκέλος της συζήτησης στην κατασκευασμένη πραγματικότητα της νέας εποχής, η οποία άρχισε με τις εκλογές του 2009, αφορά το πώς φθάσαμε εδώ και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό. Αυτό το σκέλος της συζήτησης δεν υπάρχει πουθενά στον δημόσιο διάλογο. Σαν να έχει επισυμβεί ένα black out στη συλλογική μνήμη. Στο δικό μου μυαλό πρόκειται για ένα κατασκευασμένο black out για προφανείς λόγους. Σκεφθείτε με ποιο κύρος οι υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης θα μπορούσαν να επιβάλλουν μέτρα;