1. Η κρίση που περνάμε είναι κρίση του καπιταλισμού. Επειδή το κεφάλαιο είναι σχέση και όχι κομπόδεμα, αυτό δεν υπάρχει όσο δεν αξιοποιείται, δηλαδή όσο δεν αποκομίζει περισσότερο κέρδος.

Η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης: το τεράστιο κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί δυσκολεύεται να βρει διεξόδους παραπέρα κερδοφορίας. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πλούτου. Αντίθετα, είναι το ότι έχει συσσωρευτεί κολοσσιαίος πλούτος υπό μορφή κεφαλαίου.

2. Η προηγούμενη ισορροπία στηριζόταν σε ένα παγιωμένο καθεστώς συσσώρευσης, το οποίο, στις αναπτυγμένες τουλάχιστον χώρες, είχε ως άξονα τον δανεισμό: το κεφάλαιο κερδοφορούσε αντλώντας από τα εισοδήματα του μέλλοντος. Η άνευ όρων και άνευ ορίων ανάπτυξη αυτής της μορφής κερδοφορίας (εξεζητημένες μορφές τραπεζικών προϊόντων, τιτλοποίηση δανείων κ.λπ.) οδήγησε στην πτώχευση της Lehman Brothers και από κει, μέσα από την αλληλοδιαπλοκή των τραπεζικών ιδρυμάτων, στην κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του καπιταλισμού στο σύνολό του. Μην ξεχνάμε ότι το χρηματιστηριακό κεφάλαιο αποτελεί την αιχμή του δόρατος του καπιταλισμού.

3. Επειτα από μια μικρή περίοδο ταλάντευσης (που εξετάστηκε δειλά το ενδεχόμενο να τεθούν κάποιοι όροι στις πρακτικές του χρηματοπιστωτικού συστήματος) οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να σώσουν τις τράπεζες ξοδεύοντας τεράστια ποσά (δηλαδή κοινωνικό πλούτο) και να τις αφήσουν ελεύθερες. Το κυρίαρχο δόγμα πρεσβεύει ότι, έτσι ή αλλιώς, η αγορά αυτορρυθμίζεται.

4. Αλλά η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος είχε ήδη υπονομεύσει καίρια το προηγούμενο καθεστώς συσσώρευσης: ο αχαλίνωτος δανεισμός δεν αποτελούσε πλέον διέξοδο.

Καθώς δε η παγκοσμιοποίηση είχε εν πολλοίς εξαντλήσει τα περιθώρια του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, ενώ δεν διαφαίνονται νέα πεδία ικανής κερδοφορίας, το κεφαλαίο βρέθηκε υποχρεωμένο να στραφεί στις ανεπτυγμένες χώρες για να ανοίξει στο ιδιωτικό κέρδος ό,τι το κοινωνικό κράτος είχε κάπως εξαιρέσει της άμεσης δικαιοδοσίας του. Παιδεία, υγεία, περίθαλψη, ασφάλιση, υποδομές, δίκτυα, ενέργεια, νερό, απορρίμματα, τηλεπικοινωνίες, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και επαγγέλματα όφειλαν να ανοιχτούν στην κερδοφορία των μεγάλων δυνάμεων των αντίστοιχων κλάδων. Προϋπόθεση, βέβαια, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή η μεγαλύτερη δυνατή συμπίεση του κόστους της εργατικής δύναμης με την καθοριστική συνδρομή της ανεργίας. Τα «προγράμματα λιτότητας» στις χώρες της Ευρώπης αυτό εκφράζουν και εκεί αποσκοπούν.

5. Η κρίση του δημόσιου χρέους έχει δύο πλευρές. Από τη μία, αυτή συνιστά τον μοχλό εκβιασμού που οδηγεί, ακριβώς, στα «προγράμματα λιτότητας». Από την άλλη, συνιστά το πεδίο βραχυπρόθεσμης έως στιγμιαίας κερδοφορίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου καθ’ εαυτό. Καθώς δεν υπάρχουν διεθνείς μηχανισμοί ελέγχου, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, με τη συνεπικουρία των δικών του «θεσμών» (οίκοι αξιολόγησης, αγορά «ασφαλίστρων κινδύνου» κ.λπ.), δρα ως πλήρως ανεξέλεγκτος τοκογλύφος απέναντι στις κυβερνήσεις που επέλεξαν να εγγυώνται πάνω απ’ όλα τη δική του ευρωστία.

Οι κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα

Οι κυβερνήσεις, λοιπόν, της Ευρώπης καλούνται να εξασφαλίζουν συστηματικά τον τοκογλύφο που τις «αναγκάζει» να επιβάλλουν «προγράμματα λιτότητας». Μπορούμε να πούμε ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης έχουν αναχθεί σε απευθείας λειτουργούς του χρηματιστηριακού κεφαλαίου χωρίς το φύλλο συκής που συνιστούσε η ύπαρξη του κοινωνικού κράτους. Ακόμα και τα βιογραφικά πολλών κυβερνώντων σε ολόκληρη την Ευρώπη πιστοποιούν του λόγου το ασφαλές.

6. Η πορεία που έχει δρομολογηθεί δεν έχει ορατό πέρας. Η ενεργός ουτοπία του κεφαλαίου είναι να περιέλθει ολόκληρη η Ευρώπη στην κατάσταση που περιγράφει ο Ενγκελς στο «Η κατάσταση της εργατικής τάξης της Αγγλίας», γραμμένο το 1845. Για το πολιτικό σύστημα.

Το προηγούμενο καθεστώς συσσώρευσης στήριζε κοινωνικές συμμαχίες. Ο αχαλίνωτος δανεισμός επέτρεπε σε σχετικά μεγάλες μερίδες μεσοστρωμάτων να μετέχουν σε μια μορφή επισφαλούς ευημερίας και να εδράζουν κοινωνικά την πολιτική του κεφαλαίου. Η επισφαλής εργασία μεταναστών και ντόπιων αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Αλλά η νέα κατάσταση κλονίζει καίρια τέτοιες συμμαχίες, δημιουργώντας την αντίστοιχη ιδεολογική παραζάλη.

Για να διατηρηθεί η παραζάλη έχουν επιστρατευθεί συστηματικά τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα «δελτία των 8» και οι «ενημερωτικές» εκπομπές στην τηλεόραση. Κύριος στόχος τους είναι να συνδράμουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και να καλλιεργήσουν την «ιδέα» της κοινής ενοχής. Μην ξεχνάμε ότι τα σημαντικότερα ΜΜΕ μετέχουν-τουλάχιστον!- του μεγάλου κεφαλαίου, κατ’ αρχάς στην κλίμακα της Ελλάδας. Αλλά η παραζάλη κάποια στιγμή παρέρχεται. Αυτή είναι η στιγμή του αδυσώπητου αυταρχισμού. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ήδη προετοιμάζονται για τέτοια ενδεχόμενα. Κι αυτό ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα του δικομματισμού θα βρεθεί σε θέση εξουσίας.

Ο στόχος και η Αριστερά

Αν η τρέχουσα κρίση είναι συστημική κρίση του καπιταλισμού και αν τα παραπάνω χαρακτηριστικά αφορούν τουλάχιστον την Ευρώπη, τότε η απάντηση της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι παρά ο δημοκρατικός σοσιαλισμός στην κλίμακα της Ευρώπης. Η κουβέντα ακούγεται βαριά, γιατί εκείνο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «κίνημα του κοινωνισμού» (σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, αναρχισμός, κομμουνισμός, σοσιαλιστική δημοκρατία των επιτροπών, ευρωκομμουνισμός, ανανέωση, «τρίτος δρόμος», τροτσκισμός, μαοϊσμός κ.λπ.) έχει αποτύχει σε όλες τις εκδοχές του, παρ’ ότι κέρδισε μεγάλες μάχες. Το 1989 είναι σημαντικό, γιατί φάνηκε να σηματοδοτεί το οριστικό τέλος κάθε ανάλογης προοπτικής. Τα σημερινά δεινά ξεκινούν από τότε. Η ανάληψη της ευθύνης γι’ αυτή την αποτυχία είναι αποκλειστικά υπόθεση της Αριστεράς. Αν θέλουμε το αίτημα του σοσιαλισμού να αντηχήσει ξανά στην Ευρώπη και να συνεγείρει τους λαούς της, είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη να πείσουμε ότι πήραμε το μάθημα…

Πηγή: Αριστείδης Μπαλτάς