Ας ξεχάσουμε το χρέος, τα CDS και την Τρόικα. Από τον προϋπολογισμό λείπουν τουλάχιστον 8 δις μέχρι τέλος του 2011, που δεν θα μας τα δανείσει κανείς. Το ήδη υπάρχον χρέος αφορά όσους το έχουν. Όλα τα ΜΜΕ στο εξωτερικό τρώγονται με αυτό γιατί αυτό τους καίει και τα πιθανά φαινόμενα ντόμινο. Όμως, εμείς θα πρέπει να απασχολούμαστε με το ελληνικό πρόβλημα. Ονομάζεται «έλλειμμα προϋπολογισμού εν μέσω στάσης δανεισμού από το εξωτερικό«.

Η κατάσταση πρέπει να σωθεί με έκτακτες εισπράξεις. Το τέλος ακίνητης περιουσίας λένε πως θα εισπραχθεί μέσω της ΔΕΗ. Πρόκειται για μέτρο που για πρώτη φορά πλήττει εξίσου τους πάντες, συμπεριλαμβανομένων μαζί των offshore που ποτέ δεν είχαν πληρώσει τίποτα στο ελληνικό κράτος, όσων διαθέτουν 20 ακίνητα, εισέπραταν ισάριθμα ενοίκια και προτιμούν να κρατούν κλειστό το 20ο ακίνητό τους παρά να το νοικιάσουν σε χαμηλότερη τιμή, μπλοκάροντας έτσι την ιδιωτική επιχειρηματικότητα και τη συμμετρική κατανομή του αποπληθωρισμού, αλλά και του αγρότη με τη σύνταξη του ΟΓΑ που φυτεύει πατάτες για να ζει.

Είναι νομικά ξεκάθαρο όμως ότι η ΔΕΗ δεν δικαιούται να κόψει το ρεύμα λόγω του τέλους. Όσοι πληρώσουν πλήρωσαν, από εκεί και έπειτα, η οφειλή θα βεβαιωθεί στην οικεία ΔΟΥ και τέλος. Από την άλλη, όλο και περισσότερο η τηλεόραση παρουσιάζει εικόνες ανθρώπων που καίνε τις βεβαιώσεις των εισφορών. Οι άλλοι που το βλέπουν αυτό δεν θεωρούν εαυτόν κορόιδο. Προφανώς λοιπόν, εάν ένα κρίσιμο και μικρό ποσοστό του ιδιωτικού τομέα δεν πληρώσει, τελικά η αποδότικοτητα του μέτρου θα αποτύχει.

Η καταφυγή στη δραχμή; Ακόμη και αν οι Έλληνες πολιτικοί διέθεταν τα άντερα να κοντράρουν όλο τον πλανήτη με την ελληνική κούφια μαγκιά, η διαλυμένη εσωτερική οικονομία εγγυάται τη μετάπτωση σε συνθήκες 1950. Το ελληνικό πρόβλημα του ελλείματος εν μέσω στάσης δανεισμού από το εξωτερικό ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ καλύτερα (από την άποψη της φτώχιας) με τη δραχμή και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό.

Η διακράτηση ή δέσμευση καταθέσεων; Χα! Δεν θα γίνει για πληρωμή χρέους προς την ΕΚΤ (εικονικό χρήμα) αλλά για να δοθούν ευρώ για εσωτερικές και εξωτερικές πληρωμές, όταν ο κανονας 1/10 δείχνει ότι τα 180 δις είναι στην καλύτερη περίπτωση 20 αν θα βγουν στην κυκλοφορία!!! Από την άλλη, ένα τέτοιο μέτρο ταιριάζει περισσότερο σε δικτατορικά καθεστώτα. Το δεδομένο της Αργεντινής, όπου η επανάσταση συνέβη ακριβώς όταν έκλεψαν τις καταθέσεις των αποταμιευτών ριζοσπαστικοποιώντας έτσι τα συντηρικότερα μέλη της εκάστοτε κοινωνίας, δεν αφήνει να συμβεί κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι τώρα.

Τι μένει; Η πληρωμή όλων των μισθωτών και συνταξιούχων έναντι. Αυτό πιστεύω ότι θα γίνει, με πολύ μεγάλη βεβαιότητα, ως τις γιορτές και μάλλον θα συνεχιστεί και επ΄αόριστον. Στην πράξη δηλαδή, επειδή είναι αδύνατη στην εφαρμογή της η απόλυση 100-200-300.000 δημόσιων υπαλλήλων (απλό ερώτημα: ποιος και πώς και με τι ισχυρή νομιμοποίηση θα επιλέξει τους απολυόμενους, πρόκειται για ένα από τα δυσκολότερα εγχειρήματα ακόμη και για μεγάλες πολυεθνικές), τα μόνο που απομένει να επιχειρηθεί είναι να μην πληρώνονται (όπως ήδη γίνεται με τις πληρωμές των ιδιωτών προμηθευτών) και να περιμένει το κράτος πόσοι θα συμβιβαστούν με αυτό και πόσοι θα το πάρουν απόφαση να φύγουν μόνοι τους.

Άλλωστε, είναι πολύ ευκολότερο μια νύχτα να βγεις στο δρόμο και να κάψεις το κοινοβούλιο εάν δεν έχεις ρεύμα στο σπίτι σου, παρά όταν είσαι μισθωτός ή συνταξιούχος που με το φόβο των χειρότερων μπορεί και να συμβιβάζεσαι με λιγότερα.

Εντάξει λοιπόν. Ο μισθός και η σύνταξη θα μετατραπούν σε επίδομα. Ο ιδιωτικος τομέας κόλλησε στον τοίχο, στύλωσε τα πόδια και κέρδισε έτσι μια Πύρρειο νίκη πριν από μια de facto  σοβιετικού τύπου κρατικοποίησή του (που θα αποτελούσε το ενδιαφέρον αποτέλεσμα του συνδυασμού μιας χυδαίας νεοφιλελεύθερης με μια ακραίως λαϊκιστική πολιτική περίπου 2 ετών). Ποιος θα το ανακοινώσει αυτό στην κρατικοδίαιτο ελληνικό πληθυσμό; Σίγουρα όχι η σημερινή πολιτική σκηνή, σε λίγο θα τρώνε ντομάτες και γιαούρτια ακόμη και από τους δημοσιογράφους. Το παρόν πολιτικό σκηνικό έχει ήδη καεί, αλλά το επόμενο, ως νέο, ΟΠΟΙΟ κι αν είναι, μα ΟΠΟΙΟ κι αν είναι, θα είναι πλέον πιστευτό στο να πει «Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν» και να βάλει μόνο στόχους, οράματα και ελπίδες για παλινόρθωση της οικονομίας και της ανάπτυξης. Εκεί είναι και η μόνη πραγματική ελπίδα, άλλωστε, αρκεί να έχει κάποιος πολιτικός την τιμιότητα να το πει ΑΠΟ ΠΡΙΝ.