Ποιο ήταν το εγκληματικό λάθος της Ευρώπης το 2008; Ότι την ώρα που κατέρρεαν οι τράπεζες, οι ηγέτες μας αποφάσισαν πως η διάσωσή τους θα πρέπει να ανατεθεί στις κυβερνήσεις της κάθε χώρας. Έτσι, οι τράπεζες διεσώθησαν μεν, σε νεκροζώντανη κατάσταση δε. Κι αυτό επειδή καμία εθνική κυβέρνηση δεν είχε ούτε το χρήμα ούτε το πολιτικό τσαγανό να κάνει αυτό που έπρεπε – να εκκαθαρίσει τις τράπεζες της χώρας της, να τις παραδώσει υγιείς στον ιδιωτικό τομέα, να τους βάλει όρια σε νέα παραληρήματα έκδοσης συνθετικών χρεών (τοξικών παραγώγων) κλπ.
Κάπως έτσι, τρία χρόνια μετά, η Ευρώπη επιστρέφει στο 2008, σε μια νέα κρίση τραπεζών η οποία απειλεί το ευρώ με τελική κατάρρευση. Το ελληνικό χρέος μπορεί να κυριαρχεί στους τίτλους των δελτίων ειδήσεων αλλά η ουσία της Κρίσης καιροφυλακτεί στις γαλλογερμανικές τράπεζες. Η προχθεσινή κατάρρευση της Dexia δεν ήταν παρά ο προπομπός. Κάτι σαν την Bear Stearns που κατέρρευσε μήνες πριν το «μεγαλειώδες» φθινόπωρο του 2008.
Και πως αντέδρασαν οι υπουργοί των οικονομικών μας; Ακριβώς όπως το 2008: αρνούμενοι, και αυτή την φορά, να αντιμετωπίσουν την συστημική τραπεζική κρίση συστημικά. Επιμένοντας και πάλι ότι η γαλλική κυβέρνηση πρέπει να επανακεφαλαιοποιήσει και να ελέγχει τις γαλλικές τράπεζες, η γερμανική τις γερμανικές κλπ. Όλα τα περί συντονισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι τρίχες. Στην ουσία οι πολιτικοί του Παρισιού, του Βερολίνου, ακόμα και των Αθηνών, εξακολουθούν να μην θέλουν να απαγκιστρωθούν από την προνομιακή (και πελατειακή) τους σχέση με τις ‘εθνικές’ τράπεζες. Όσο το συμφέρον τους υπερτερεί της λογικής, που απαιτεί μία και μόνο μία ευρωπαϊκή αρχή επίβλεψης και κεφαλαιοποίησης των τραπεζών, η Κρίση θα συνεχίζει την επέλασή της και το ευρώ θα οδεύει προς το προαναγγελθέν τέλος του.
/>
Const4ntino's Free Zone 
Απορίες προς Βαρουφάκη
Σαν πολίτης που ενδιαφέρεται για τα όσα συμβαίνουν γύρω του, και αποποιούμενος οποιαδήποτε υποψία «αυθεντίας», θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένες απορίες μου.
Α. «Πότε, αλήθεια, προβλέψαμε εμείς οι οικονομολόγοι έστω και μια κρίση, πραγματική ή χρηματιστηριακή, τα τελευταία 300 χρόνια; Πότε αποδείχθηκε ότι ένας καλός υπουργός Οικονομίας έπρεπε, αναγκαστικά, να είναι και καλός οικονομολόγος;».
Πολιτική Οικονομία – Βαρουφάκης 2007 – ισχύει ή όχι;
Β. Είναι αλήθεια ότι η οικονομική πρακτική (μακρό – μικρό) είναι κατά κύριο λόγο απόρροια πολιτικής – ατομικής βούλησης και όχι προϊόν επιστημονικά (άρα μονοσήμαντα) αποδεδειγμένων συμπερασμάτων;
Γ. Είναι αλήθεια ότι τα «οικονομικά» μαθηματικά θεμελιώνονται με «παραδοχές», «υποθέσεις» και «όρια», και ότι αυτά τα δεδομένα καθορίζονται μέσω «πολιτικά διαμορφωνόμενων» αυθαιρεσιών και κατά το δοκούν;
Δ. Μήπως τα όσα σήμερα συμβαίνουν στην παγκόσμια οικονομία είναι απόρροια «επιλογών» που επιβάλλονται ως «μοναδικές» από ένα σύμπλεγμα πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι μοναδικές;
Ε. Μήπως ένα πάρα πολύ μεγάλο τμήμα του συνολικού δημόσιου χρέους των χωρών του πλανήτη υφίσταται ως απόρροια της αναγκαιότητας «επέκτασης» των ιδιωτικών «οικονομιών» μέσω της παγκοσμιοποίησης και για την ικανοποίηση διαρκώς ογκούμενων χρηματιστηριακών «αποδόσεων»;
Ζ. Ποιος είναι ο ρόλος των συμφωνιών του WTO (Ουρουγουάη, Seattle, Doha) στην διαμόρφωση της ταυτότητας και των πρακτικών της σημερινής παγκόσμιας οικονομίας;
Η. Αν η ΕΚΤ τυπώσει 3 τρις € σε ποιών τσέπες θα καταλήξουν αυτά τα χρήματα, μήπως τελικά θα αυξήσουν τα διαθέσιμα εκείνων που «σπεκουλάρουν» σε βάρος των κρατικών οικονομιών;
Θ. Μήπως χρειαζόμαστε μια «άλλη» Πολιτική Οικονομία η οποία να ενστερνίζεται και επιστημονικά συμπεράσματα πέρα από τις όποιες πολιτικές αποφάσεις, όπως αυτά που προκύπτουν από την Συστημική επιστήμη και την Κυβερνητική σε συνδυασμό με θεμελιώδεις φυσικούς νόμους όπως η εντροπία;
Ι. Το γεγονός ότι στα τέλη του 2008 οι ευρωπαίοι ηγέτες, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, αρνήθηκαν να επιβάλλουν περιορισμούς στην ασυδοσία των αγορών παραγώγων πως εξηγείται; Ή μήπως δεν ήταν σε θέση να «προβλέψουν» ότι ο «πλούτος» που δημιουργούσαν τα παράγωγα αυτά μαζί με τις πέραν κάθε ορίου υπεραξίες των μετοχών ήταν, και είναι, ουσιαστικά ανύπαρκτος;
Κ. Μήπως οι κυβερνήσεις που αναφέρετε είναι τελικά «υπάλληλοι» των διοικητικών συμβουλίων των τραπεζών αυτών; Γιατί η μεγάλη πλειονότητα των Γερμανικών και Γαλλικών τραπεζών είναι σε ιδιωτικά χέρια, όπως άλλωστε και οι αντίστοιχες Ελληνικές;
Λ. Αυτός δεν ήταν άλλωστε και ο κύριος λόγος του «διαζυγίου» Εθνικής – AlphaΒank; Η μετά βδελυγμίας άρνηση του κ. Κωστόπουλου να «κρατικοποιηθεί» η τράπεζά «του»; Δηλαδή η ένταξή της σε ένα σχήμα που σημαντικοί μέτοχοι της τράπεζας (αμερικανικών συμφερόντων) δεν ευλογούσαν;
Μ. Νομίζω ότι τα σημαντικά «οικονομικά» γεγονότα έχουν πάντοτε μια πολιτική αιτιολόγηση και ερμηνεία γιατί καθορίζονται από πολιτικές αποφάσεις. Ανάλογες πολιτικές αποφάσεις θα μπορούσαν να επιφέρουν και την λύση τους. Δεν συμφωνείτε;
Ν. Μήπως λοιπόν το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι η «απροθυμία» των συγκεκριμένων κυβερνήσεων να πάρουν τέτοιου είδους αποφάσεις; Μήπως λοιπόν για να λυθεί το πρόβλημα θα πρέπει να εκλέξουμε άλλες κυβερνήσεις που να κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση; Κι’ αν είναι έτσι γιατί δεν το λέτε καθαρά;
κ. Βαρουφάκη
Νομίζω, και αν κάνω λάθος θα χαρώ να με διαψεύσετε, ότι τα προβλήματα της Παγκόσμιας Οικονομίας μπορούν να οδηγηθούν σε μια διαδικασία επίλυσης μέσα σε 24 ώρες, αρκεί οι πολιτικές ηγεσίες να πάρουν τις κατάλληλες (γενναίες) αποφάσεις. Μόνο που στην περίπτωση αυτή θα χάσουν τα οικονομικά τους ερείσματα, ή μήπως δεν είναι έτσι;
Οδηγούμαστε ‘η όχι σε ένα παγκόσμιο οικονομικό ολοκληρωτισμό;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!