Twitter: μικρό εγχειρίδιο αναλφάβητων [part II]

Στο πρώτο μέρος του βαθυστόχαστου πονήματός μας (είχαμε πρόταση να εκδοθεί απ΄τα ΣΚΑΙ-βιβλία αλλά προτιμήσαμε να φτάσει δωρεάν και στο τελευταίο τσαντήρι των Άνω Λιοσίων μέσα απ’ την Creative Commons Licence που διέπει όλα μας τα μπλογκοσόφια), παρουσιάσαμε τις βασικές πτυχές του Twitter. Συνεχίζουμε με θεαματική βουτιά στα βαθειά. Πριν βραχείτε, μια αποκάλυψη. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί το Twitter επέλεξε ως logo ένα γαλάζιο πουλί; Όχι παιδί μου, ποιά ΝΔ, καμιά σχέση. Η αλήθεια, ή μάλλον η Αλήθεια, είναι δυστυχώς πιο φριχτή απ’ όσο αντέχει ανθρώπου νους. Για όσους έχουν γερά στομάχια (επιβιώνουν δηλαδή δυό ώρες Λιακό ή Μάκη ή Char’ d’ Avelle), αποκαλύπτουμε πρώτοι τα project Bluebird της CIA: Deliberate Creation of Multiple Personality. Αφού διαβάσετε με προσοχή τον καλό ψυχίατρο Δρ. Colin Ross, θα συμφωνήσετε ότι το Twitter δεν είναι παρά η εφαρμογή όλων αυτών των πειραμάτων σε υπερμαζική κλίμακα με στόχο τη χειραγώγηση των εργαζομένων και, κυρίως, την πολυδιάσπαση της ελληνικής Αριστεράς.

5. Yes, we Lacan. No, we Lacunt.
Ή στραβός είν’ ο Γιαλόμ, ή στραβά τουητάρουμε. Το group therapy δεν ήταν ποτέ τόσο της μοδός, όσο εντός του Τwitter.

Ξεμαλλιασμένες editors σε ντελίριο απόγνωσης να κλείσουν το 16-σέλιδο. Βαρεμένες γραφίστριες και λυωμένοι προγραμματιστές που κυνηγούν την έμπνευση – ή το επόμενο τετραπύρηνο της Apple. Αγχωμένοι δημοσιογράφοι – ο θεός να τους κάνει – συνήθως part-time, που πλασάρουν δήθεν αποκλειστικές inside information. Κολλημένοι πολιτικίζοντες που ψάχνουν εναγωνίως τρόπους να μη καρφώνονται ενώ προωθούν το διάτρητο κομματικό έργο. Φοιτητριούλες (η πιό γλυκειά κατηγορία) σαλταρισμένες από την επερχόμενη εξεταστική και τη λειψανδρία του κοινωνικού τους κύκλου. Άνεργοι και άεργοι επαγγελματίες, μανατζαραίοι, διανοητές, νοικοκυρές, δυνάμει επαναστάτες και των αδικημένων προστάτες. Όλοι αυτοί και όλοι οι υπόλοιποι σε μια συνεχή ανταλλαγή βογγητών ανακούφισης που μοιράζονται τον πόνο τους με όλους και για όλα. Και, ολοφάνερα, υπάρχει πολύς Πόνος στον κόσμο. Και εκατοντάδες πρόθυμες και πρόθυμοι να σας τον απαλύνουν προσφέροντας την εμπειρία και τη σοφία τους δημοσίως. Η οποία σοφία μπορεί να στηρίζεται απλά στις θέσεις, τους οίκους και τις συζυγίες των πλανητών. Σπανιότερα και στις στάσεις των σωμάτων τους με κάποιο αξέχαστο σύζυγο – ή αμόρε.

Συμβουλές προς κορασίδες: Κάψτε όσα βιβλία του Πάολο Κοέλιο έχετε αγοράσει. Εμποτίστε όσα βιβλία του Πάολο Κοέλιο σας έχουν χαρίσει με “κουράρε” Αμαζονίου και επιστρέψτε τα στους δωρητές: σας μισούν και θέλουν το κακό σας. Βάψτε τα μαλλιά σας. Τι χρώμα; Ένα άλλο χρώμα. Σας διαβεβαιώ, ως επιστήμων κι επαγγελματίας ψεύτης*, ότι αρκεί να είστε οι εαυτοί σας: το γεγονός ότι βρίσκεστε σ’ ένα μέρος όπου όλοι κι όλες “ψάχνουν” ανεβάζει δραματικά τη στατιστική πιθανότητα να βρείτε κάτι. Όχι την απόλυτη Απάντηση πάντως – διότι, πώς να δεθεί η Μεσόγειος με DM’s; Πώς να χωρέσει τόσο Angst σε 140 χαρακτήρες;

6. Ο καθένας μας είναι καλύτερος απ’ τον καθένα σας.
Για τον εαυτό του και την οικογένειά του αποκλειστικά, βεβαίως-βεβαίως…

Είμαστε Έλληνες. Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνόφωνων τουήτς προέρχεται και απευθύνεται σε αναδέλφους [σχετ. ερώτηση: εκείνη η Πετρούλα έχει καμιά σχέση με την τρέχουσα Πετρούλα; Όχι ε; Μάλλον σε κάθε εποχή χρειαζόμαστε μια Πετρούλα πρόχειρη, να’μαστε έτοιμοι να τους πάρουμε με τις πετρούλες…], σε αναδέλφους έλληνες, ελληνίδες κι ελληναράδες. Το κυριότερο χαρακτηριστικό των οποίων, ως έχει δείξει η Ιστορία και η Ανθρωπολογία, επιστήμες μ’ @ρχίδι@ επιστήμονες, είναι το υπερτεράστιο μέγεθος του Εγώ τους. Το δικό σας (και το δικό μου) δηλαδή. Το Εγώ, δια τους μη κατέχοντες το σπορ, είναι αυτό το πράμα που κρέμεται μπροστά στα μάτια σας και δε σας αφήνει να δείτε ότι ναι, η άλλη είναι πιο όμορφη/έξυπνη/συνδυασμός-των-δύο από εσάς, γι αυτό και την προτίμησε ο γουάου-γκόμενος για τον οποίο λυώνετε βουβά (ή φωναχτά στο timeline). Σας πείθει δε ότι η άλλη είναι μια σκρόφα ψεύτρα, μια κ@ργιόλα μάγισσα και του’χει ρίξει βοτάνι στον καφέ για να της κάτσει και ουδέποτε σας περνάει απ’ το μυαλό (γιου νόου, brain?) ότι μπορεί και να αξίζει ρε γαμώτο το κορίτσι. Είναι το ίδιο πράμα μ’ αυτό που σου σφίγγει το λαιμό και δυσκολεύεσαι να εκστομίσεις τη φράση “έκανα μαλ@κία” ή “εγώ φταίω”. Στο Twitter σου αλλάζει τη θέση των γραμμάτων στο πληκτρολόγιο και όσο εσύ γράφεις “καλά δε βλέπετε τι χαμένο κορμί είμαι;” εμφανίζεται δια μαγείας στην οθόνη των άλλων “πού έμπλεξα πάλι μ΄όλους εσάς τους μαλ@κες, αει σιχτίρ, καλύτερα μόνος/η μου”.

Συμβουλές προς κορασίδες: Κάθε πρωί, πέντε ως δέκα λεπτά στον καθρέφτη του μπάνιου βρίστε φωναχτά τον εαυτό σας για τις μαλ@κίες που κάνατε/είπατε/γράψατε/σκεφθήκατε την προηγούμενη μέρα (και νύχτα). Αν χτυπάει την πόρτα η μάνα σας ή ο μικρός σας αδερφός, πείτε τους σας μιλάει η Αγία Αθανασία. Μετά, σκούπισμα και βάψιμο ματιών. Φορέστε και κανα τακούνι, αλλάζει την προοπτική. Θα διαπιστώσετε ότι δεν είναι τόσο ωραία “εκεί πάνω” τελικά. Πονάνε και τα πόδια.

7. Κάνε κορδέλα τη χαρά, πριν το RT σου ρίξεις.
Γιατί είμαστε όπως οι πρωθυπουργοί μας: βέβαιοι και περήφανοι γι’ αυτά που πιστεύουμε.

Τα σοσιαμύδια (αγγλιστί: social media) απευθύνονται σε κοινωνικά ζώα. Ο πρώτος και βασικός δεσμός κοινωνικότητας είναι ο κολλητός/η κολλητή (generic: το κολλητάρι). Στο Twitter τα κολλητάρια απαντώνται κατά κόρον, ανταλλάσουν συνεχώς ψιλο-δυσνόητα τουητάκια για τετριμμένα συνήθως θέματα, τύπου inside jokes. Αποτελούν υγιές φαινόμενο και τη βάση του κοινωνικού τουητεροιστού. Αν παρακολουθήσεις ένα τυχαίο ζεύγος κολληταρίων (α) αντιλαμβάνεσαι ότι μιλάνε συνήθως για γκομενικά ή την απουσία τέτοιων από τη ζωή τους και (β) ενώ έχουν κατά 97% τους ίδιους ακριβώς followers νοιώθουν την απέραντη ανάγκη να κάνουν RT όλα τα “εμπνευσμένα” που γράφει το κολλητάρι τους. Ενίοτε ενοχλητικό, προσπερνάμε όμως. Μια ολίγον διαφορετική εκδοχή της έννοιας “κολλητάρι” προκύπτει όταν χαρίεσσα νεάνις ή δυο-μέτρα-παληκάρι (ουδεμία σχέση με τον ομώνυμο χρήστη) νοιώθει ως κολλητάρι της/του διασημότητα από τον χώρο των γραμμάτων και τεχνών που τυχαίνει να έχει παρουσία στο Twitter (συνήθως δι’ αντιπροσώπου, αλλά επίσημου). Σύννεφο το RT με το τελευταίο τσιτάτο του Κοέλιο, του Κορκολή, του Καραμανλή (τρόπος του λέγειν). Δεν έχω ακόμη κατανοήσει τι είδους bots είναι αυτά που κάνουν την ανθολόγηση και χρονοπρογραμματίζουν την εμφάνιση των αμέτρητων τουήτς με την κατά Κοέλιο σοφία του Σύμπαντος! Από κοντά, πάρτε κι ένα τραγουδολίνκ στο YouTube με το αντιστοίχου νοήματος καψουροτράγουδο (όλα είναι καψουροτράγουδα!) του Πάριου (πρώτος με διαφορά στα λινκς), της Φουρέιρα, της Rihanna – ως και των Death Cab for Cutie.

Συμβουλές προς κορασίδες: Δεν σας πείθω με τίποτα ότι η κολλητή σας δεν λέει τα πιο έξυπνα πράματα στον κόσμο. Το ξέρω. Απλά, προσπαθώ να μειώσω την έκθεσή μου σε κοελιοτρόνια/λεπτό. Σας διαβεβαιώ, όσοι/ες τρελλαίνονται με κάποια διασημότητα τύπου Κοέλιο, σίγουρα κάνουν follow τα σχετικά bots. Δεν υπάρχει απολύτως καμία ανάγκη να κάνετε RT. Mα απολύτως καμία.

8. Αγάπη, ρε μουνι@, αγάπη.
Για όλους έρχετ’ η στιγμή που η ακαταμάχητη επιθυμία να νοιώσεις μια ζεστή παρουσία δίπλα σου, σπάει τα μούτρα της πάνω σε κάτι μακρύ, σκληρό και βρώμικο: το πληκτρολόγιο.

Είναι δύσκολο. Δύσκολο να το αποδεχτείς, πόσο μάλλον να το ομολογήσεις δημόσια. Ο καθημερινός συγχνωτισμός με τα ίδια πάνω-κάτω πρόσωπα σε εικονικές κοινότητες όπως το Twitter, προκαλεί εκτός από εθισμό, αυξημένη έκκριση ερωτορμονών. Λόγω των περιορισμένων προσδιοριστικών στοιχείων των Άλλων (και ιδίως του φύλου που σ’ ενδιαφέρει ερωτικά), υπάρχει χώρος να πλάσεις με τη φαντασία σου το ονειρεμένο αντικείμενο του πόθου σου. Και να το ερωτευτείς. Δεν είναι έρωτας όπως όταν ‘ερωτεύεσαι’ τη συνάδελφο που βλέπεις κάθε μέρα στο γραφείο και φαντασιώνεσαι να χουφτώνεις τον δεδομένο κώλο της [συγχωρήστε με, ω αναγνώστριες, που εδώ γράφω εκ των πραγμάτων ως αρσενικό σωβινιστικό γουρούνι, αλλά μου λείπουν εμπειρίες ως γυναίκας]. Είναι μια κ@υλοκατάσταση που φτιασιδώνεται ως ‘έρωτας’ και έχει το πλεονέκτημα του συνεχούς και άνευ αντιτίμου ετεροπροσδιορισμού του “αντικειμένου του πόθου” με γνώμονα τη φαντασία και τις ανάγκες του δράστη. Το μόνο που απαιτείται είναι να υπάρχει μια σταθερή ροή σημάτων τα οποία να επιδέχονται όσο το δυνατό περισσότερες ερμηνείες (τουήτς, φωτογραφίες, παραπομπές σε τραγούδια, σε λήμματα, σε sites καθώς και αναρτήσεις σε άλλους ιστότοπους). Πολύ σύνθετο; Μα, ποιοί νομίζετε ότι κολλάνε στο Twitter, τίποτα εντελώς μπάζα; Για κάτι τέτοια ολωνών οι κεραίες είναι όρθιες. Για κάτι τέτοια στήνονται τα εικονικά κοινωνικά δίκτυα.

Συμβουλές προς κορασίδες: Δεν είστε μόνες. Όλοι εκεί έξω φοράνε τις μάσκες τους, συχνότατα όσο πιο ακανθώδεις κι αγριωπές γίνεται, δήθεν να προστατευθούν από πιθανούς “κακούς” μην και πληγωθούν (πάλι). Παίξτε το παιχνίδι, δεν υπάρχει τίποτα πιό όμορφο απ’ το παλιό, καλό φλερτ. Αν οδηγεί σε καλό σεξ, δεν γνωρίζω. Δεν έχω επαρκές στατιστικό δείγμα. Πάντως, ένα τουήτ που αξίζει RT λέει: “If a guy’s good on paper, he’s bad in bed.”

– Συνεχίζεται / À Suivre

nootropia