Ή έχουν χάσει την αίσθηση του μέτρου στην κυβέρνηση, ή έχουν χάσει την επαφή με την λογική και την πραγματικότητα, ή και τα δυο. Χωρίς φυσικά να αποκλείονται και άλλες απώλειες -όπως ο μπούσουλας και η ψυχραιμία ας πούμε. Το αποδεικνύουν ορισμένες αποφάσεις του υπουργείου Οικονομικών τα τελευταία 24ωρα.

Για παράδειγμα, η εντολή να κατάσχονται μισθοί και συντάξεις -αλλά και καταθέσεις εν συνεχεία- για χρέη προς το δημόσιο εφόσον υπερβαίνουν τα 1000 ευρώ. Πρακτικά το μέτρο σημαίνει ότι ο μισός πληθυσμός μένει εκτιθέμενος στον κίνδυνο να λιμοκτονήσει. Αν έχει κάποιος 1500 ευρώ εισόδημα το υπουργείο αποφασίζει ότι πρώτα θα του πάρει τα χρωστούμενα στη Εφορία και με τα υπόλοιπα ας κόψει τον λαιμό του να ζήσει. Μόνο που όσοι κινούνται σε αυτό το εισοδηματικό επίπεδο -δεν υπάρχουν και πολλά πολύ υψηλότερα άλλωστε- για να οφείλει στην εφορία σημαίνει ότι δεν τα βγάζει πέρα. Πώς θα τα καταφέρει όταν τον κοντύνουν ακόμη περισσότερο;

Η μέθοδος «έχω το μαχαίρι και σφάζω το πεπόνι όπως θέλω», ισχύει και για τα χαράτσια που εισπράττονται μέσω της ΔΕΗ. Αν κάνεις μια κατάθεση για να καλύψεις την οφειλή σου προς την επιχείρηση μόνο, τα λεφτά σου θα πάνε πρώτα στο χαράτσι. Κατά παράβαση κάθε έντιμης συναλλακτικής σχέσης -αλλά και της νομιμότητας. Για άλλο πληρώνεις, άλλο εξοφλείται. Και μετά θα σου κόψουν το ρεύμα -που πλήρωσες- με το επιχείρημα τάχα ότι είναι απλήρωτο. Πώς μια επιχείρηση εισηγμένη στο Χρηματιστήριο μετέχει σε τέτοιον εκβιασμό είναι απορίας άξιο.

Αλλά εκεί που το υπουργείο Οικονομικών ασκεί κανονικό νταβατζηλίκι και νταηλίκι ταυτόχρονα, είναι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων. Τα κουρεύει δια της βίας, ακόμη και όταν φέρεται να έχει εξασφαλίσει τη συμφωνία των διοικήσεών τους. Και όπου δεν το παίρνει, καταφεύγει στον ωμό εκβιασμό. Αυτά τα λεφτά δεν ανήκουν ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στις διοικήσεις που διορίζει συνήθως. Ανήκουν στους ασφαλισμένους. Συνιστούν την περιουσία των ταμείων, από την οποία πληρώνονται οι συντάξεις. Είναι η μόνη εγγύηση ότι θα εξακολουθήσουν να πληρώνονται. Και βρίσκονται στην Τράπεζα της Ελλάδας δια νόμου. Δηλαδή υποχρεωτικά. Οπότε δεν μπορεί να τους πει κανείς «ας προσέχατε».

Όπως και η Τράπεζα τα μετάτρεψε δια νόμου σε ομόλογα του ελληνικού δημόσιου αποκλειστικά. Πήρε ζεστά λεφτά και τα δάνεισε -υποχρεωτικά- στο κράτος με τους δικούς του όρους. Έστω. Με ποιο δικαίωμα έρχεται τώρα το υπουργείο και αποφασίζει ότι από τη μια μέρα στην άλλη θα αξίζουν κατά 60 και 70% λιγότερο; Και γιατί κάποιος που έβαλε λεφτά δεν δικαιούνται να πάρει λεφτά -και με τόκο μάλιστα- αλλά πρέπει να πάρει απαξιωμένα χαρτιά; Τι νοοτροπία είναι αυτή που προσπαθεί να μεταφέρει το βάρος της αποτυχίας στους απλούς ασφαλισμένους;

Δεν περίμενε κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση θα είχε περισσότερη ευαισθησία από την προηγούμενη. Αλλά υπήρχε η ελπίδα ότι στην κορυφή της υπήρχε περισσότερο μυαλό και θα καταλάβαιναν πού οδηγούν τα πράγματα με αυτές τις  πρακτικές. Ακόμη και αν υπάρχει, χρησιμοποιείται για να ασκηθεί μια ιδιότυπη τρομοκρατία. Ιδιότυπη γιατί προσπαθεί να αποκρύψει πόσο τρομοκρατημένοι είναι αυτοί που την ασκούν. Τόσο άγαρμπα και με τόσο κυνισμό μάλιστα. Άγαρμπα γιατί το κάνουν αυθαίρετα, μονομερώς και βίαια -προφανώς και παράνομα, ή με νομιμότητα που κατασκευάζουν επί τούτοις. Και κυνικά γιατί το κάνουν μόνο στους μικρούς και τους αδύναμους. Στους μεγάλους, στους τραπεζίτες, ή στους έχοντες και κατέχοντες, κάθονται σούζα.

του Γιώργου Λακόπουλου

Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-Zi