Ομολογώ πως ήταν η πρώτη φορά που φοβήθηκα, ύστερα από δύο χρόνια ομαδικής υστερίας, φρίκης και απόγνωσης που ζουν πλέον όλα τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Θα αναρωτηθείτε τι μου συνέβη: με απέλυσαν, έκλεισα το μαγαζί μου πνιγμένος από τα χρέη ή αντιμετώπισα οξύ πρόβλημα υγείας; Τίποτα από τα τρία: απλώς «άκουσα κάτι». Κι αυτό (ή αυτά) που ακούει κανείς την σήμερον ημέραν, μπορεί να ξεπερνά τα όρια της πιο διεστραμμένης ή νοσηρής φαντασίας.

Φίλη καλή, μου μετέφερε πως στην υπηρεσία που εργάζεται, ένας συνάδελφός της, της ανακοίνωσε πως πήρε καραμπίνα. Στο έκπληκτο και έντρομο βλέμμα της, έσπευσε να δικαιολογηθεί, υποστηρίζοντας, πως η κατάσταση πιθανόν «να εξελιχθεί σε αναρχία και μ’ ένα όπλο στο σπίτι θα έχει την δυνατότητα να προστατεύσει την οικογένεια του. Άλλωστε, -υποστήριξε-, το κάνουν πολλοί…». Με τη σειρά μου τρόμαξα κι εγώ. Πολύ. Και σκέφθηκα: έχει ο καθένας πια την ευχέρεια να αγοράσει μια καραμπίνα κυνηγετική και να πάρει το νόμο στα χέρια του; Δεν είναι αρκετά τα μηνύματα που παίρνουμε καθημερινά από την επιθετικότητα και τις βιαιοπραγίες της Χρυσής Αυγής; Μπαίνουν πια και πολίτες στο χορό; Και τι και ποιος μπορεί να σταματήσει ένα φαινόμενο σαν και αυτό;

Αναμφίβολα η κοινωνία μας δοκιμάζεται και παραπαίει. Τα μέτρα μας γονατίζουν όλους. Από τον πλέον χαμηλόμισθο μέχρι τους μεγάλους επιχειρηματίες. Για το ποιος και τι φταίει έχουν επιχειρηματολογήσει άλλοι, πιο φωτισμένοι και ειδικοί. Αν «πήραμε τα όπλα» στο παρελθόν, ήταν άλλες οι συνθήκες. Υπήρχε πόλεμος με ξένο κατακτητή εναντίον του οποίου ξεκίνησε δικαιολογημένα η Αντίσταση. Σήμερα ζούμε ένα πόλεμο που γίνεται με άλλα όπλα. Που δεν τα ελέγχουμε, σύμφωνοι, αλλά και δεν μπορούμε να απαντήσουμε  σ’ αυτά, παρορμητικά και πονηρά, με καραμπίνες και γκράδες.

Αν κάποιος αισθάνεται ότι απειλείται από την εγκληματικότητα που αναμφίβολα έχει αυξηθεί, ας λάβει μέτρα προστασίας στο σπίτι του. Υπάρχουν σκυλιά, συναγερμοί, κάγκελα και πόρτες ασφαλείας. Αλλά όχι καραμπίνες και γκράδες. Η βία γεννά βία. Οι πρακτικές αυτές όσο και αν επενδύονται συναισθηματικά για να προσεγγίσουν τον ψυχισμό του μέσου αγανακτισμένου πολίτη, είναι απλά αυθόρμητες και επικίνδυνες. Το δικό μας «όπλο» πιστεύω, είναι να απομονώσουμε τέτοιες απόψεις και πρακτικές. Να κρατήσουμε ένα επίπεδο, να σκεφθούμε γιατί πάλεψε όλη αυτή η γενιά που ανδρώθηκε μέσα στη Δικτατορία και στη Μεταπολίτευση και τι πέτυχε: μια Δημοκρατία που λειτούργησε (με όλα της τα προβλήματα) ειρηνικά, για 40 περίπου χρόνια, μια Δημοκρατία που πάλεψε για να φτιάξει πολίτες. Κι οι πραγματικοί πολίτες δεν μεταλλάσσονται σε… οπλίτες!

της Γιούλης Π. Κόκκορη
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-1YJ