Ο κάθε πολιτισμός διαθέτει τους δικούς του κώδικες τιμής, ανάλογα βέβαια με την εποχή και τις συνθήκες. Πριν έξι χρόνια περίπου, Ιάπωνας υπουργός γεωργίας είχε βρεθεί κρεμασμένος στο σαλόνι του σπιτιού του, αν και ο πανάρχαιος πολιτισμός του κανονικά επέβαλλε «seppuku», αυτό που εμείς γνωρίζουμε ως «Hara kiri», επειδή υπήρξαν φήμες ότι είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο διαφθοράς εκατομμυρίων γεν, από επιχειρηματίες που ασχολούνταν με δημόσια έργα.

Ο κάθε άνθρωπος επίσης έχει τη δική του αντίληψη περί αξιοπρέπειας. Πριν από λίγες μέρες βρέθηκε νεκρή η 46χρονη νοσηλεύτρια που εξαπατήθηκε στα πλαίσια ραδιοφωνικής φάρσας από Αυστραλιανή παραγωγό, που προσποιήθηκε πως ήταν η ίδια η βασίλισσα και ήθελε να μάθει νέα από τη νοσηλεία της εγκύου Κέιτ Μίντλτον. Η ραδιοφωνική φάρσα παίχτηκε παντού, κυκλοφόρησε και στο διαδίκτυο, και όσοι γνώριζαν την Ινδικής καταγωγής νοσηλεύτρια δηλώνουν πως μετά τη φάρσα ένιωθε “πολύ μόνη και μπερδεμένη”. Παρόλο που προς το παρόν δεν έχουν διευκρινιστεί τα ακριβή αίτια του θανάτου της, εικάζεται ότι πρόκειται για αυτοκτονία. Η Βασιλική οικογένεια δηλώνει ότι δεν παραπονέθηκε στο νοσοκομείο, όμως η νοσηλεύτρια και μητέρα δύο παιδιών είχε φαίνεται τους δικούς της κώδικες τιμής.

Η διαπόμπευση ενός ανθρώπου και μάλιστα όταν αυτή γίνεται δημόσια έχει συχνά τραγικές συνέπειες για τα θύματά της.

Προφανώς δεν χρειάζεται να απορούμε γιατί ο μαθητικός εκφοβισμός, (Bullying) ιδιαίτερα αυτός μέσω διαδικτύου έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις στην εποχή μας. Τι διαφορά άραγε έχει η περίπτωση της Ινδής νοσηλεύτριας με αυτήν της 15χρονης από τον Καναδά που αυτοκτόνησε πρόσφατα επειδή είχε πέσει θύμα cyber-bullying; Προφανώς, μόνο η ηλικία αλλάζει.

Εξάλλου, πρόσφατα ήταν η θλιβερή επέτειος του τραγικού χαμού της πριγκίπισσας Νταϊάνας, η οποία σκοτώθηκε σε ένα τούνελ του Παρισιού προσπαθώντας να αποφύγει ουσιαστικά τη δημοσιοποίηση της προσωπικής της ζωής, χωρίς κανένας από τους διώκτες της να έχει κατηγορηθεί έστω για ηθική αυτουργία. Σε μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιδιωτική ζωή και την αξιοπρέπεια του ατόμου, που μόνο και μόνο για λόγους τηλεθέασης η δημόσια διαπόμπευση κάποιου θεωρείται κάτι σχεδόν αστείο και που ο θάνατος του αναφέρεται απλά σαν ένα νούμερο στατιστικής μελέτης, μήπως θα έπρεπε να επανεξεταστεί η ποινικοποίηση μιας τέτοιας στοχοποιημένης συμπεριφοράς, ειδικά όταν αυτή οδηγεί στο χαμό μιας ανθρώπινης ζωής;

του Μάριου Καπατσούλια
________________________________________________________________
Shortlink: http://wp.me/p1eFQy-253